1. Спецыяліст, які займаецца аналізам чаго‑н. Хімік-аналітык.
2. Чалавек, які мае схільнасць аналізаваць з’явы навакольнага свету, адносіны паміж людзьмі, адчуванні, перажыванні свае асабістыя і тых, хто яго акружае. Пісьменнік-аналітык.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
Liebhaberéi
f -, -en (für A) ама́тарства; схі́льнасць (да чаго-н.); захапле́нне (чым-н.)
Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.)
disposition[ˌdɪspəˈzɪʃn]n.
1. хара́ктар, но́раў, нату́ра;
He has a cheerful disposition. У яго вясёлы нораў.
2.fml размяшчэ́нне; дыспазі́цыя (войскаў)
3.fmlсхі́льнасць, тэндэ́нцыя
Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)
праўдзі́васць, ‑і, ж.
Уласцівасць праўдзівага; схільнасць гаварыць, выказваць праўду. З глыбокай праўдзівасцю малюе Янка Купала перспектыву беспрасветнага жыцця працоўнага чалавека пры капіталізме.Івашын.Праўдзівасць чалавечага характару ў рэалістычным мастацтве дапаўняецца і праўдзівай характарыстыкай грамадскага жыцця.Конан.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
летуце́ннасць, ‑і, ж.
1. Уласцівасць летуценнага; схільнасць да мар, летуцення. Вера ўсміхнулася: дваццаць тры гады, а летуценнасць у яе нейкая дзіцячая.Асіпенка.
2. Тое, што і летуценне (у 1 знач.). Ратуе мяне ад летуценнасці званок.Мыслівец.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
кансерваты́зм
(фр. conservatisme, ад лац. conservare = ахоўваць, захоўваць)
схільнасць да ўсяго старога, аджыўшага і варожасць да новага, прагрэсіўнага.
Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)
weakness[ˈwi:knəs]n.
1. сла́басць; недахо́п;
a weakness of character слабахара́ктарнасць
2. сла́бае ме́сца; схі́льнасць, прыхі́льнасць;
have a weakness for smth. мець сла́басць да чаго́-н.
Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)
псеўдало́гія
(ад псеўда- + -логія)
хваравітая схільнасць да выдумак, стварэння фантастычных гісторый, у якіх суб’ект ставіць сябе ў цэнтр падзей.
Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)
се́йсміка
(ад гр. seismos = землетрасенне)
раздзел фізікі, які вывучае ваганні глебы якой-н. мясцовасці, схільнасць дадзенай тэрыторыі да землетрасенняў.
Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)
привя́зчивостьж.
1. прыхі́льнасць, -ці ж.; схі́льнасць да лю́басці (да замілава́насці, да адда́насці);