сла́басць, -і, ж.

1. гл. слабы.

2. Недахоп фізічных сіл; недамаганне.

Ад слабасці цяжка стаяць на нагах.

3. Недастатковая цвёрдасць і паслядоўнасць у правядзенні чаго-н.

Тут ён праявіў с.

4. перан. Прывычка, схільнасць, ад якой няма жадання адмовіцца (разм.).

С. да азартных гульняў.

Оперны тэатр — мая с.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (пад рэд. І. Л. Капылова, 2022, актуальны правапіс)

слабасі́льны, ‑ая, ‑ае.

1. Недастаткова моцны фізічна, слабы. Слабасільны чалавек. Слабасільны конь. □ Магутны род даў слабасільных патомкаў. Васілёнак.

2. Які мае невялікую магутнасць (пра машыны, механізмы). Слабасільны катэр,

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

flabby

[ˈflæbi]

adj.

1) адві́слы, абві́слы, мя́ккі; вя́лы (пра це́ла)

flabby cheeks — адві́слыя шчо́кі

2) слабы́

a flabby nature — слабы́ хара́ктар

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс)

feeble

[ˈfi:bəl]

adj.

1) слабы́, кво́лы, хвараві́ты, нямо́цны

a feeble old man — кво́лы стары́ чалаве́к

a feeble resistance — слабы́ супраці́ў

2) слабы́; няя́сны, невыра́зны

a feeble cry — кво́лы крык

a feeble light — слабо́е сьвятло́

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс)

whiff [wɪf] n. по́дых, паве́ў; дымо́к; сла́бы пах;

He took a few whiffs. Ён зрабіў некалькі зацяжак.

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

хрыплава́ты, ‑ая, ‑ае.

Трохі хрыплы, з хрыпатой. Хрыплаваты стогн. □ Голас з сянец чуваць быў малады, жаночы, прывабны, хрыплаваты ад сну. Чорны. Нечы слабы, хрыплаваты голас спяваў незнаёмую песню. Самуйлёнак.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

інвалі́д

(лац. invalidus = бяссільны, слабы)

чалавек, які страціў працаздольнасць у выніку ранення, хваробы ці калецтва.

Слоўнік іншамоўных слоў. Актуальная лексіка (А. Булыка, 2005, правапіс да 2008 г.)

pallid

[ˈpælɪd]

adj.

бляды́, бле́дны (твар); бле́клы (ко́лер); слабы́

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс)

Слабня́к ‘апошні асенні рой’ (Анох.). Да слабы (гл.).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

вя́каць, ‑аю, ‑аеш, ‑ае; незак.

Разм.

1. Падаваць час ад часу слабы голас. Каты.. церліся каля гаспадарскіх ног і па-блазенску дакучліва вякалі. Брыль.

2. Гаварыць пустое, не вартае ўвагі.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)