ве́трык, ‑у, м.

Памянш.-ласк. да вецер; невялікі, слабы вецер. Ад сажалак павяваў вільготны свежы ветрык. Чарнышэвіч.

•••

З ветрыкам пракаціць — на вялікай хуткасці правезці.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

саслабе́лы, ‑ая, ‑ае.

Разм. Які стаў фізічна слабы, нядужы. Салвесіха варухнула саслабелай рукой, стараючыся дацягнуцца да ўнучкі і, магчыма, апошні раз абняць яе. Сабаленка.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

сча́хлы, ‑ая, ‑ае.

Разм.

1. Які стаў чахлым, змарнелым (аб раслінах).

2. Схуднелы; хваравіты, слабы. Счахлы твар не выказваў жыцця. // перан. Згаслы. Счахлае вуголле.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

◎ *Каншля́, конилля ’малады конік’ (ТС), пруж., супонім, ’жарабец’, драг. ’гультшяваты конь, слабы конь’ (КЭС), навагр., баран, каньсля ’тс’ (Федар. Рук.), конная ’невялікі слабы конь’ (Дразд.). Утварэнне з ‑ęi‑ суфіксам (konbk‑ę); ‑л‑ < -/-. Параўн. бел. канна, канно ’слабы, мізэрны конь’ (Япк. 1, Сцяц.).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

Нямо́глы ’слабы, хваравіты’ (Сл. ПЗБ, Сцяшк.). Архаізм, параўн. ст.-чэш. nemohlý ’тс’, да магчы (Махэк₂, 395), параўн. немагчы́ ’недамагаць’, німагушчы ’слабы’ (Сл. ПЗБ).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

weak [wi:k] adj.

1. сла́бы, кво́лы;

be weak at/in smth. быць сла́бым у чым-н.;

feel weak адчува́ць сла́басць;

grow weak слабе́ць;

a weak character слабахара́ктарнасць;

a weak excuse ке́пскае апраўда́нне

2. сла́бы, вадзяні́сты;

weak coffee сла́бая ка́ва

3. ling. рэдукава́ны;

a weak vowel рэдукава́ны гало́сны

♦

weak at the knees infml маладу́шны;

weak in the head infml неразу́мны, дурнава́ты;

the weaker sex dated сла́бы пол (пра жанчын);

weak as a cat сла́бы як кацяня́

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

squirt​1 [skwɜ:t] n.

1. сла́бы, то́нкі струме́ньчык

2. шпрыц; спрынцо́ўка

3. infml наха́бнік, вы́скачка

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

weak-minded [ˌwi:kˈmaɪndɪd] adj.

1. слабаво́льны, бесхара́ктарны, нерашу́чы, маладу́шны

2. прыдуркава́ты, неразу́мны, сла́бы на ро́зум

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

słaby

słab|y

слабы;

mieć ~ą głowę — мець слабую галаву;

~y punkt (~a strona) — слабы бок

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)

überzǘchtet

a перан. нежыццяздо́льны, слабы́; зана́дта вы́танчаны

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.)