гусі́ны гуси́ный;
г. шма́лец — гуси́ный жир;
○ ~ная ску́ра — гуси́ная ко́жа;
~нае пяро́ — гуси́ное перо́;
◊ г. крок — гуси́ный шаг
Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (актуальны правапіс)
шэ́рхнуць, 1 і 2 ас. не ўжыв., -не; шэрх, -хла; незак.
1. Станавіцца цвёрдым, падсыхаць (пра глебу і пад.).
Шэрхне зямля пасля дажджу.
2. Нямець, дзервянець (пра цела і яго часткі).
Шэрхне скура.
|| зак. сшэ́рхнуць, -не; сшэрх, -хла і зашэ́рхнуць, -не; -шэ́рх, -хла (да 1 знач.).
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (пад рэд. І. Л. Капылова, 2022, актуальны правапіс)
за́мша, ‑ы, ж. і замш, ‑у, м.
Мяккая скура з аксамітнай паверхняй, якая вырабляецца са шкуры аленя, лася і пад. шляхам спецыяльнай апрацоўкі. Чаравікі з замшы.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
Скурла́т ‘акравак скуры’ (ашм., шальч., Сл. ПЗБ), ‘кажан’ (Байк. і Некр.; воран., Шатал.; шальч., Сл. ПЗБ). З польск. skórłat, skurłat ‘старая скура для лаплення’, якія, паводле Варш. сл. (6, 171), ад skóra ‘скура’ + łata ‘лата’. Параўн. скурат 1.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
antelope
[ˈæntəloʊp]
n.
1) антылёпа f.
2) ску́ра з антылёпы
Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс)
goosebumps
[ˈgu:sbʌmps]
n., pl., informal
гусі́ная ску́ра, мура́шкі на це́ле
Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс)
pigskin
[ˈpɪgskɪn]
n.
1) сьвіна́я ску́ра
2) informal футбо́льны мяч
Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс)
raw-boned
[,rɔˈboʊnd]
adj.
кашча́вы; ве́льмі худы́, ску́ра ды ко́сьці
Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс)
skinny
[ˈskɪni]
adj.
ве́льмі то́нкі, ве́льмі худы́, ску́ра ды ко́сьці
Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс)
І́рха ’вузенькая палоска скуры або аўчыны, якая закладваецца ў шво кажуха, рукавіцы і інш.’, ’тасёмка або вузкая палоска аўчыны, якой абшываюць край адзення або абутку для ўпрыгожання; аблямоўка’ (ТСБМ, Бяльк., Шат., Сцяшк. МГ, Янк. I; брэсц., Янк. Мат., 124; Сл. паўн.-зах., Мядзв., Грыг.), ірха́ (Мат. Гродз.), ірша́ (Касп.), іршы́ць ’закладваць у шво ірху; аблямоўваць, абшываць край чаго-н. ірхой’ (ТСБМ, Нас.). Ст.-бел. ирха, ерха ’двухбаковая замша’ (1582 г.) запазычана са ст.-польск. ircha, jercha (Булыка, Лекс. запазыч., 106). З польск. таксама рус. дыял. и́рха, и́рга ’вырабленая скура’, ’аблямоўка футрам’, укр. дыял. ирха ’вырабленая скура’. Польск. ircha ’гатунак замшы, мякка вырабленая скура’, в.-луж. jěrcha, чэш. jircha, славац. ircha ’тс’, славен. írh, irha ’гатунак скуры’, irhovȋna ’замша, аленевая скура’, серб.-харв. ѝра ’вырабленая авечая скура’ ўзыходзяць да с.-в.-ням. irch, erch, ст.-в.-ням. irach ’белая дубленая скура’ ад лац. hircus ’казёл’. Гл. Праабражэнскі, 1, 273–274; Фасмер, 2, 139; Брукнер, 193; Слаўскі, 1, 465; Махэк₂, 227; Скок, 1, 728; Безлай, 1, 212.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)