brown
[braʊn]
1.
adj.
1) руды́, бу́ры; кары́чневы
brown hair — руды́я валасы́
2) смугля́вы, загарэ́лы
3) ка́ры
brown eyes — ка́рыя во́чы
4) пану́ры; пава́жны
2.
n.
руды́ ко́лер
3.
v.
1) рабі́ць (рабі́цца) руды́м, рудзе́ць
2) загара́ць (на со́нцы)
•
- brown out
Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс)
Вісмут ’назва хімічнага элемента’. Запазычана з рус. мовы, куды (пач. XVIII ст.) трапіла з нямецкай. Там першапачаткова (с.-н.-ням. Wesemot) абазначала ’кобальтавыя руды, якія здабываліся ў Саксоніі ў XVI ст.’ < Wiesen ’назва мясцовасці’ + muten ’вырабляць (руду)’, пасля — Wismut ’метал, здабыты ў Візэне’ (Клюге, 866; Шанскі, 1, В, 106).
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
Förderung
f -, -en
1) садзе́йнічанне, падтры́мка
2) тэх. транспартава́нне; пада́ча, пад’ём
3) горн. вы́дача, адка́тка руды́
Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.)
schürfen
1.
vi геал. разве́дваць
nach Erz ~ — ве́сці разве́дку за́лежаў [пакла́даў] руды́
2.
vt збіць, абадра́ць (скуру)
Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.)
шы́хта, ‑ы, ДМ ‑хце, ж.
Спец. Сумесь руды, флюсаў, коксу, вугалю і пад., узятых у пэўных колькасных адносінах, якую загружаюць у плавільныя печы для перапрацоўкі. Сталь выплаўлялі ў мартэне. Загружаны шыхта і флюс, і металічны лом, Гудуць фарсункі д’ябальскім агнём, Аж цэх дрыжыць, бы ад землетрасення... Валасевіч.
[Ням. Schicht.]
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
rust
[rʌst]
1.
n.
1) іржа́ f.
2) іржа́ f. (хваро́ба збо́жжавых расьлі́наў)
3) руды́ ко́лер
2.
v.
1) іржаве́ць, пакрыва́цца іржо́ю
2) прытупля́цца, карэ́ць (ад бязьдзе́йнасьці)
Don’t let your mind rust during vacation — Не дава́й сваі́м мазга́м прытупля́цца падча́с адпачы́нку
3.
adj.
іржа́вы; руды́
Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс)
tan
[tæn]
1.
v.t. (-nn-)
1) вырабля́ць, дубі́ць ску́ры
2) informal дуба́сіць
2.
v.i.
загара́ць, запаля́цца
3.
n.
1) сьве́тла-руды́ ко́лер; ко́лер зага́ру; зага́р -у m.
2) дубі́льнік -а m.
3) дубо́вая кара́
4) тані́н -у m.
4.
adj.
1) сьве́тла-руды́
2) дубі́льны
Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс)
за́лежы мн)
1. геал Láger n -s, -, Lágerstätte f -, -n, Vórkommen n -s, -;
за́лежы руды́ Érzvorkommen n -s, -;
2. разм (пра тавары) Ládenhüter m -s, -; únverkäufliche Wáren
Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс)
дурнава́ты, ‑ая, ‑ае.
Разм. Не зусім разумны, крыху дурны. Бывалі такія выпадкі, калі які-небудзь дурнаваты язь або лешч, уцякаючы «на ваду», трапляў у сетку. Колас. // Які выражае разумовую абмежаванасць, тупасць. Руды, калматы Ігнат, хутка пасалавеўшы, упяўшы дурнаватыя вочы ў стол, амаль увесь час маўчаў — не дарма далі мянушку — Барак! Мележ.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
канцэнтрава́ны, ‑ая, ‑ае.
1. Дзеепрым. зал. пр. ад канцэнтраваць.
2. у знач. прым. Які вызначаецца насычанасцю, змяшчае ў сабе вялікую колькасць каштоўных пажыўных рэчываў. Канцэнтраваныя кармы.
3. у знач. прым. Які вызначаецца высокай канцэнтрацыяй (у 2 знач.). Канцэнтраваны раствор. Канцэнтраваная кіслага.
4. у знач. прым. Абагачаны (пра руды, горныя пароды).
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)