юкагі́рскі, ‑ая, ‑ае.

Які мае адносіны да юкагіраў, які належыць, уласцівы ім. Юкагірскія песні. Юкагірская мова.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

cabaret [ˈkæbəreɪ] n.

1. заба́ва, прадстаўле́нне (песні і танцы), яко́е дэманстру́ецца кліе́нтам у рэстара́не/начны́м клу́бе

2. рэстара́н, начны́ клуб, кабарэ́;

a singer in a cabaret спява́к кабарэ́

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

БЯЛЯ́ЕЎ Яўген Міхайлавіч

(н. 11.9.1926, г. Клінцы Бранскай вобл., Расія),

рускі спявак (лірычны тэнар). Нар. арт. СССР (1967). Скончыў Маскоўскі муз.-пед. ін-т імя Гнесіных (1968). З 1947 саліст ансамбляў песні і танца Прыкарпацкай і Кіеўскай ваен. акруг, у 1955—79 — Ансамбля песні і танца Сав. Арміі, з 1980 — Расканцэрта. Ў рэпертуары рус. нар. песні, песні сучасных кампазітараў (многія выканаў упершыню). Дзярж. прэмія СССР 1978.

т. 3, с. 405

Беларуская Энцыклапедыя (1996—2004, правапіс да 2008 г., часткова)

валачо́бны, ‑ая, ‑ае.

Уст. Які мае адносіны да валачобнікаў. Валачобныя песні. // Уласцівы валачобніку, такі, як у валачобніка.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

закліка́льны, ‑ая, ‑ае.

Які заклікае, заве. Грозная хваля песні нарастае, грыміць па лесе, як заклікальны звон. Шчарбатаў.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

лю́лі, выкл.

1. Ужываецца пры закалыхванні дзіцяці; прыпеў у песні-калыханцы.

2. Прыпеў у некаторых народных песнях.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

яку́цкі, ‑ая, ‑ае.

Які мае адносіны да Якуціі, якутаў, які належыць, уласцівы ім. Якуцкія песні. Якуцкая мова.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

weselny

weseln|y

вясельны;

pieśni ~e — вясельныя песні;

orszak ~y — вясельны паязд

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)

Тало́ць ’таўчы’ (?): буду табе і талоць і малоць (бялын., Жарт. песні). Магчыма, захаваная ў песні поўнагалосная форма, што ўзыходзіць да прасл. *teltʼi, гл. таўчы. Аднак нельга выключыць змену слова ў выніку рыфмоўкі.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

купле́т, ‑а, М ‑леце, м.

1. Асобная страфа верша або песні. Аўдыторыя сустракала кожны новы куплет.. песні стрыманым рогатам. Мікуліч.

2. толькі мн. (купле́ты, ‑аў). Сатырычная або гумарыстычная песенька на бытавую або палітычную тэму, звычайна з прыпевам, які паўтараецца. Бабіньскі выканаў куплеты Мефістофеля з «Фауста» Руно. «Звязда».

[Фр. couplet.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)