Kádi
m -s, -s ка́дзі (суддзя ў мусульман)
zum ~ láufen* — разм. падава́ць ска́ргу ў суд
Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.)
Lébenszeichen
n -s, - прыкме́та жыцця́
kein ~ von sich (D) gében* — не падава́ць ніцкіх прыкме́т жыцця́
Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.)
гуча́ць
1. (падаваць гукі) tönen vi; klíngen* vi; láuten vi;
2. (чуцца) erschállen* vi (s), ertönen vi (s), erklíngen* vi (s);
яе́ го́лас гучы́ць до́бра ihre Stímme hat éinen gúten Klang [klingt gut, schön]
Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс)
introduce
[,ɪntrəˈdu:s]
v.t.
1) уво́дзіць; устаўля́ць, усо́ўваць
2) прадстаўля́ць
Allow me to introduce myself — Дазво́льце прадста́віцца
3) знаёміць
4) уно́сіць, падава́ць (для разгля́ду)
Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс)
back up
а) пада́цца ўты́л, уза́д, тылава́ць
to back a car up — тылава́ць, пада́ваць аўтамабі́ль наза́д
б) падтрыма́ць каго́-што; дапамагчы́ каму́
Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс)
міга́ць, ‑аю, ‑аеш, ‑ае; незак.
1. Хутка паднімаць і апускаць павекі. Хлапчук палахліва, не мігаючы, пазіраў на Марыю Хведараўну. Марціновіч.
2. Падаваць знак рухам павек.
3. (1 і 2 ас. не ўжыв.). Свяціцца слабым, няроўным святлом. Навокал ні жывой душы, толькі дзесьці далёка мігала агеньчыкамі вёска. Асіпенка. На вясеннім чыстым небе скрозь проразі верхавін мігалі далёкія халодныя зоры. Колас.
4. Хутка праносіцца перад вачыма, мільгаць. Снуюць тралейбусы, Мігаюць машыны. Броўка.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
Ківа́ць ’рухаць, пахістваць, падаваць знакі галавой, пальцамі’ (ТСБМ, Нас., ТС, Грыг., Гарэц., Яруш., Сержп., Бяльк.). Укр. кивати, рус. кивать ’тс’, ст.-слав. покывати ’паківаць’, балг. кивам, славен. kívati ’ківаць’, польск. kiwać, чэш. kývati, славац. kývať, в.-луж. kiwać, н.-луж. kiwaś ’тс’. Прасл. *kyvati — ітэратыўная форма ад kъvati (ст.-слав. къвати). Суадносілася з лац. ceveo ’віляю’. У апошні час атрымала яшчэ адну індаеўрапейскую паралель: асец. gīwyn ’мучыцца, трэсціся’. Гл. Фасмер, 2, 228; Абаеў, 1, 520; ЕСУМ, 2, 428.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
Му́ркаць, му́ркнуты, мурну́ць, муркота́ць ’ціха вурчаць, утвараючы гукі «мур-мур» (пра ката)’, ’мармытаць, бурчаць, гаварыць сабе пад нос’ (ТСБМ, Выг. дыс., ТС; З нар. сл., ігн., шальч., Сл. ПЗБ), ’паціху падаваць голас’ (ТС). Укр. му́ркати, му́ркнути, муркота́ти ’тс’. Бел.-укр. ізалекса. Балтызм. Параўн. літ. mur̃kti, murkúoti, murksóti ’мурлыкаць’, ’сядзець прыжмурыўшыся’ (Грынавяцкене, Сл. ПЗБ, 3, 85). Сюды ж пін. му́рка ’мянушка сабакі’ (КЭС). Спрошчана як гукапераймальнае тлумачыць паходжанне Васілеўскі (Прадукт. тыпы, 72, 79). Гэтак жа і аўтары ЕСУМ (4, 538).
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
трубі́ць, трублю́, тру́біш, тру́біць; незак.
1. Дзьмучы ў трубу (у 2 знач.), прымушаць яе гучаць.
2. (1 і 2 ас. звычайна не ўжыв.). Гучаць (пра трубу).
Трубяць трубы.
3. што. Гукамі трубы (у 2 знач.) падаваць сігнал да чаго-н.
Т. трывогу.
Т. збор.
4. перан., аб кім-чым. Настойліва распаўсюджваць якія-н. чуткі (разм.).
5. перан., што і без дап. Многа есці (разм.).
Т. хлеб.
|| зак. пратрубі́ць, -рублю́, -ру́біш, -ру́біць (да 1—4 знач.), раструбі́ць, -рублю́, -ру́біш, -ру́біць (да 4 знач.) і струбі́ць, -рублю́, -ру́біш, -ру́біць (да 5 знач.).
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)
áuftragen
* vt
1) даруча́ць
2) падава́ць на стол
3) нано́сіць
4) зно́шваць
◊ dick ~ — перабо́льшваць, згушча́ць фа́рбы
Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.)