статы́стыка, -і, ДМ -тыцы, ж.

1. Навука, якая вывучае колькасныя паказчыкі развіцця грамадства і грамадскай вытворчасці.

Эканамічная с.

Сельскагаспадарчая с.

2. чаго. Колькасны ўлік разнастайных масавых выпадкаў, з’яў.

С. нараджальнасці.

Прамысловая с.

3. Навуковы метад колькасных даследаванняў, якія выкарыстоўваюцца ў некаторых галінах ведаў.

Лінгвістычная с.

|| прым. статысты́чны, -ая, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (пад рэд. І. Л. Капылова, 2022, актуальны правапіс)

кампане́йскі I разг. компане́йский;

к. чалаве́к — компане́йский челове́к

кампане́йскі II разг. кампане́йский;

к. ме́тад рабо́ты — кампане́йский ме́тод рабо́ты

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (актуальны правапіс)

графі́чны I графи́ческий;

~нае маста́цтва — графи́ческое иску́сство

графі́чны II графи́ческий;

г. ме́тад рашэ́ння зада́чы — графи́ческий ме́тод реше́ния зада́чи

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (актуальны правапіс)

лекцы́йны лекцио́нный;

~ная — прапага́нда лекцио́нная пропага́нда;

л. курс — лекцио́нный курс;

~ная за́ла — лекцио́нный зал;

л. ме́тад — лекцио́нный ме́тод

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (актуальны правапіс)

тыпалагі́чны, ‑ая, ‑ае.

Які мае адносіны да тыпалогіі. Тыпалагічная класіфікацыя моў. Тыпалагічны метад. // Звязаны з вызначэннем агульнасці прыкмет якіх‑н. прадметаў, з’яў. Тыпалагічныя асаблівасці вышэйшай нервовай сістэмы.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

суге́стыя, ‑і, ж.

1. Уздзеянне на волю чалавека з мэтай унушыць яму якія‑н. думкі, перакананне пачуцці.

2. Метад псіхатэрапіі — мэтанакіраванае ўздзеянне словам на псіхіку хворага пры яго лячэнні.

[Лац. suggestio — унушэнне.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

Verfáhrensweise

f -, -n

1) спо́саб дзе́яння, пара́дак пра́цы

2) ме́тад, спо́саб

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.)

сінтэты́чны синтети́ческий;

с. ме́тад — синтети́ческий ме́тод;

с. працэ́с — синтети́ческий проце́сс;

с. каўчу́к — синтети́ческий каучу́к;

~ныя мо́вы — лингв. синтети́ческие языки́

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (актуальны правапіс)

абстру́кцыя, ‑і, ж.

Кніжн. Метад барацьбы, пераважна парламенцкай, накіраванай на зрыў якога‑н. мерапрыемства (выступлення, пасяджэння, сходу) шляхам выкрыкаў і пад. Парламенцкая абструкцыя. // Дзеянне, адкрыта накіраванае на зрыў чаго‑н.

[Ад лац. obstructio — перашкода.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

індукцы́йны, ‑ая, ‑ае.

1. Заснаваны на індукцыі (у 1 знач.). Індукцыйны метад даследавання.

2. Які мае адносіны да індукцыі (у 2 знач.); выкліканы індукцыяй. Індукцыйны ток. Індукцыйная сувязь. Індукцыйная катушка.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)