Варня́цца ’марнець (адносна слабага чалавека)’ (КЭС); ’ледзь жыць, існаваць, вельмі мала працуючы па слабым здароўі ці па старасці’ (Янк. I, 46). Няясна. Няма адпаведнасцей у суседніх мовах.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
малапрадукцы́йны, ‑ая, ‑ае.
1. Недастаткова прадукцыйны, які дае мала станоўчых вынікаў. Малапрадукцыйная праца.
2. Які дае недастатковую колькасць прадукцыі. Малапрадукцыйная жывёла. Малапрадукцыйная глеба.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
начэ́рпацца, ‑аюся, ‑аешся, ‑аецца; зак.
1. Пачэрпаць доўга.
2. пераважна безас. Набрацца пры чэрпанні (пра вадкасць або што‑н. сыпкае). Начэрпалася мала вады.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
нямно́га, прысл.
Мала, не вельмі многа. Аднымі рукамі нямнога зробіш. Прыказка. / у знач. вык. [Алесь:] — Прыехалі!.. Прашу — дваццаць капеек за дарогу — гэта нямнога! Ваданосаў.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
перапу́дзіцца, ‑пуджуся, ‑пудзішся, ‑пудзіцца; зак.
Разм. Перапужацца. Сэрца маткі не ўтрывала: — Хлопец з страху пабялеў, Перапудзіўся не мала, За дзень гэты пастарэў. Колас.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
аслі́ны, ‑ая, ‑ае.
Які мае адносіны да асла. Аслінае мяса. □ Каб сонца засланіць — вушэй асліных мала. Крапіва. // перан. Такі, як у асла. Асліная ўпартасць.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
Píepmatz
m -es, -e i -mätze птушаня́
wie ein ~ éssen* — е́сці ве́льмі ма́ла
Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.)
niewiele
няшмат, нямнога, мала;
niewiele myśląc — нядоўга думаючы;
niewiele to pomogło — гэта мала дапамагло;
niewiele brakowało, abym się utopił — я ледзь не ўтапіўся;
niewiele mówiący tytuł — назва, якая мала гаворыць;
niewiele sobie robić z czego — не звяртаць асаблівай увагі на што; не браць да галавы што
Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)
абсталява́нне, ‑я, н.
1. Дзеянне паводле знач. дзеясл. абсталёўваць — абсталяваць.
2. Сукупнасць прыстасаванняў, прылад, механізмаў і пад., неабходных для чаго‑н. Электрычнае абсталяванне. Мантаж абсталявання. Завод аснашчаны самым новым абсталяваннем. □ [Іваноў:] — Падпольшчыкі Мінска просяць дастаць ім рускія шрыфты і друкарскае абсталяванне. Новікаў. // Мэбля для памяшкання; мэбліроўка. Абсталявання мала. Трэба набыць канапу, люстраную шафу, вялікі насценны гадзіннік, ды ці мала чаго! Чарнышэвіч.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
недастатко́ва, прысл.
1. прысл. Менш, чым патрэбна; мала. Тое, на што раней мы недастаткова звярталі ўвагі, цяпер становіцца сур’ёзным тормазам. «ЛіМ». // У недастатковай ступені; не зусім добра, слаба. Адна хоць самая маленькая неасцярожнасць, адзін недастаткова вывераны крок — і ўсё гіне, сотні людзей ахвяруюць сваім жыццём. Кулакоўскі.
2. безас. у знач. вык. Мала, не хапае. [Шэмет:] — Вашых адчуванняў мне недастаткова. Я.. [Яроту] таксама трошкі ведаю. Лобан.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)