alpha and omegaа́льфа і аме́га; пача́так і кане́ц; са́мае істо́тнае/гало́ўнае
Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)
АНАГРА́МА
(ад ана... + грэч. gramma літара),
1) слова ці словазлучэнне, утворанае перастаноўкай літар, напр.: псеўданімы М.Алданаў (М.Ландаў), Акшарум (Р.Мурашка), Ак.Чыж (Х.Жычка). Анаграму выкарыстоўваюць у шарадах.
2) Спосаб вершаскладання на санскрыце, лац. і інш.стараж. індаеўрап. мовах, калі асобныя фанемы самага важнага слова ў вершы паўтараюцца ў складзе інш. слоў.
Беларуская Энцыклапедыя (1996—2004, правапіс да 2008 г., часткова)
Jóta
n - i -s ёта (грэчаская літара)
◊ um kein ~ náchgeben* — не уступа́ць ні на ёту [ні на крок]
Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.)
R, r[ɑ:]n. 18-я літара англійскага алфавіта
♦
the three Rs (reading, (w)riting, (a)rithmetic) азы́ наву́кі (чытанне, пісьмо, арыфметыка)
Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)
е, нескл., н.
Шостая літара беларускага алфавіта, якая абазначае: а) пасля зычных — галосны «э» і мяккасць папярэдняга зычнага, напрыклад, «хлеб — хльэб»; б) пасля галосных, «ў», раздзяляльнага мяккага знака, апострафа і ў пачатку слова — два гукі: «й» і «э», напрыклад, «мае — майэ», «здароўе — здароўйэ», «лье — льйэ», «п’е — пйэ», «ехаць — йэхаць». Вялікае Е.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
L, l
[el]
n., pl. L's or Ls, l’s or ls
двана́ццатая лі́тара анге́льскага альфабэ́ту
Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс)
M, m
[em]
n., pl. M's or Ms, m’s or ms
трына́ццатая лі́тара анге́льскага альфабэ́ту
Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс)
прапісны́
1.Ánmelde-;
прапісна́я лі́тара gróßer Búchstabe; Versál [vɛr-] m -s, -i¦en,Versálbuchstabe m -ns, -n (высок);
прапісна́я і́сціна Bínsenwahrheit f -, -en, Bínsenwéisheit f -, -en
Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс)
ю, нескл., н.
Трыццаць першая літара беларускага алфавіта, якая абазначае: а) пасля зычных — галосны гук «у» і мяккасць папярэдняга зычнага, напрыклад: «людзі — льудзі», «сюжэт — сьужэт»; б) пасля галосных, «ў», раздзяляльнага мяккага знака, апострафа і ў пачатку слова — два гукі: «й» і «у», напрыклад: «спяшаюся — спяшайуся», «саўю — саўйу», «лью — льйу», «праб’ю — прабйу», «юнак — йунак».
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
D, d
[di:]
n., pl. D's[di:z]d’s
1) чацьве́ртая лі́тара анге́льскага альфабэ́ту
2) Mus. рэ (но́та)
Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс)