2.‑ая, ‑ае; узнач.прым. Такі, якому належыць кіраўніцтва (у 1 знач.). Кіруючы арган.
3.‑ая, ‑ае; узнач.прым. Які з’яўляецца кіраўніцтвам да дзеяння. Кіруючыя ўказанні.
4.Дзеепрысл.незак.ад кіраваць.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
Зара́д ’пэўная колькасць выбуховага рэчыва ці электрычнасці’. Рус., укр., балг. (< рус.) заря́д ’тс’. Ст.-рус.зарядъ ’умова’, ’колькасць дробу для выстралу’ (XVII ст.). Утворана як бязафіксны назоўнік ад зарядити ’закласці боепрыпас’ (XVII ст.), прэфіксальнага дзеяслова, ад ст.-рус.рядити ’рабіць, рыхтаваць, кіраваць’ < рядъ, гл. рад. Шанскі, 2, З, 61. Словы гэтай мадэлі ў іншых слав. мовах маюць іншыя значэнні, напр. польск.zarząd ’кіраўніцтва’, славен.záred ’парыў; маладняк’, што зыходзяць з таго ж прасл.rędъ.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
management
[ˈmænɪdʒmənt]
n.
1) кантро́ль -ю m.; нагля́д -у m.; кірава́ньне n.
2) кіраўні́цтваn., дырэ́кцыя, адміністра́цыя f., мэ́нэджмэнт -у m.
Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс)
магістрату́ра
(н.-лац. magistratura, ад лац. magistratus = улада, кіраўніцтва)
1) назва вышэйшых дзяржаўных пасад у Стараж. Рыме;
2) судовае ведамства ў некаторых краінах.
Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)
манда́тны, ‑ая, ‑ае.
Які мае адносіны да мандата. Мандатная камісія (камісія, якая правярае паўнамоцтвы ўдзельнікаў з’ездаў, канферэнцый). Мандатныя тэрыторыі (былыя германскія калоніі і частка тэрыторыя былой Асманскай імперыі, захопленыя пасля першай сусветнай вайны Англіяй, Францыяй, ЗША і перададзеныя пад іх кіраўніцтва па мандату Лігі нацый).
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
узнача́ліць, ‑лю, ‑ліш, ‑ліць; зак., каго-што.
Стаць на чале каго‑, чаго‑н., узяць на сябе кіраўніцтва кім‑, чым‑н. Узначаліць партызанскі атрад. Узначаліць будаўніцтва завода. □ Камандзір пяхотнага палка ўзначаліў усю групоўку.Няхай.Згуртавалі калектыў, узначалілі барацьбу за тэмпы і якасць камуністы і камсамольцы.Хадкевіч.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
дырэкто́рыя
(фр. Directoire, ад с.-лац. directorium = кіраўніцтва)
калегія кіраўнікоў некаторых дзяржаў у пэўныя гістарычныя моманты, напр. урад Французскай рэспублікі ў 1795—1799 гг.
Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)
headquarters
[ˈhed,kwɔrtərz]
n., pl. or sing.
1) Milit. штаб -у m., штаб-кватэ́ра f.; о́рган кірава́ньня
2) гало́ўнае кіраўні́цтва, цэ́нтар -ру m.
Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс)
ста́ўкаIIIж.вайск.
1. (месцазнаходжанне камандавання) Háuptquartier n -s, -e;