◎ Ко́пынь ’напайка, крыніца, капаная сажалка’ (Бяльк.). Гл. капаць. Да копань. Параўн. ст.-рус. копань, укр. копань, рус. копань ’тс’. Прасл. корань (Трубачоў, Эт. сл., 11, 16–17).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

Рэмі́за ’памяшканне, у якім захоўваўся проціпажарны інструмент’ (Скарбы). З польск. remiza ’дэпо’, параўн. таксама чэш., славац. remiza ’вазоўня. Крыніца — ням. Remíse ’тс’ < фр. remise ’тс’ (Махэк₂, 512).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

ceplica

ceplic|a

ж.

1. гарачая крыніца;

2. уст. лазня;

3. ~e мн. курорт з гарачымі крыніцамі

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)

seed​1 [si:d] n.

1. се́мя; насе́нне; зе́рне;

the seeds of smth. крыні́ца, прычы́на, пача́так чаго́-н.

2. bibl. дзе́ці, нашча́дкі

♦

go/run to seed апуска́цца; занядба́ць сябе́;

sow the seeds of strife се́яць разла́д

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

узно́р

1. Крыніца, струмень вады, які выходзіць на паверхню зямлі (Віц. Нік. 1895).

2. Крыніца або неперасыхаючы вадаём, копанка (Лёзн.).

3. Нізіна (Кузн. Касп.).

□ в. Узнор Гарад.

Беларускія геаграфічныя назвы. Тапаграфія. Гідралогія. (І. Яшкін, 1971, правапіс да 2008 г.)

Культ ’рэлігійнае служэнне бажаству’ (ТСБМ). Запазычана праз рускую мову. У рускай мове з XIX ст. Крыніца запазычання французская або нямецкая мова. Параўн. адпаведна culte, Kult (Шанскі, 2, 8, 440).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

ру́дка Крыніца з іржавай вадой (Слаўг.). Тое ж ру́дзька (Слаўг.).

Беларускія геаграфічныя назвы. Тапаграфія. Гідралогія. (І. Яшкін, 1971, правапіс да 2008 г.)

derivation

[,derɪˈveɪʃən]

n.

1) пахо́джаньне n.

2) крыні́ца f.; пача́так -ку m.

3) дэрыва́цыя f. (утварэ́ньне но́вых сло́ваў ад сло́ва-асно́вы)

4) этымалёгія сло́ва

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс)

revenue

[ˈrevənu:]

n.

1) прыбы́так -ку m., дахо́д -у m.

The government gets revenue from taxes — Ура́д атры́мвае дахо́д з пада́ткаў

2) крыні́ца дахо́даў

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс)

гальвані́чны

[ад іт. L. Galvani = прозвішча іт. фізіка (1737—1798)]

1) які выклікае электрычны ток або датычыць яго;

г. элемент — хімічная крыніца электрычнага току;

2) які мае адносіны да гальванізацыі (напр. г-ыя працэдуры).

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г., часткова)