ху́доI сущ. лі́ха, род. лі́ха ср., мн. нет, зло, род. зла ср., мн. нет;
◊
нет ху́да без добра́ посл. лі́ха без дабра́ не быва́е; няма́ лічо́га ліхо́га, каб на до́брае не вы́йшла.
Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (актуальны правапіс)
ге́ній
(лац. genius)
1) звышнатуральная істота ў рымскай міфалогіі, якая быццам ахоўвае чалавека на працягу ўсяго жыцця; пазней — наогул добры або злы дух;
добры г. — той, хто аказвае на каго-н. дабратворны ўплыў;
злы г. — той, хто прыносіць каму-н. зло;
2) чалавек, якому ўласціва найвышэйшая ступень творчай даравітасці, таленавітасці.
Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г., часткова)
карчава́ць, ‑чую, ‑чуеш, ‑чуе; незак., што.
1. Выконваць, выдзіраць з карэннем (пні, дрэвы). Некалькі калгаснікаў з сякерамі ў руках карчавалі пні. Шашкоў. Нябожчык усё выгоды шукаў: каб і вада неглыбока, каб і сенажаць была, каб і лесу не шмат давялося карчаваць пад ворыва. Пальчэўскі. // Ачышчаць ад пнёў, карчоў. — А яго бацька гэтай павекі не карчаваў? — паказаў Рыгор пальцам на Якуба. Крапіва.
2. перан. Выкараняць, вынішчаць без астатку. Карчаваць зло. □ Разам з вамі я выйду на ворага, Карчаваць чарнацвет нашай спадчыны. А. Александровіч.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
Ліхата́, ліхота ’жорсткасць, лютасць, бязлітаснасць’ (ТС), ’злая бяда, няшчасце’ (Шат.), ’зло’ (Янк. БП), ’непрыемны выпадак; гаротныя, няшчасныя абставіны; злосць, раздражненне’ (Нас.), ліхотка ’кепска, дрэнна’ (Янк. 3.). Укр. лихота, рус. лихота, польск. lichota, н.-луж., чэш., славац. lichota, балг. лихота, ст.-слав. лихота. Прасл. lixota — абстрактны назоўнік ад lixъ > ліхі́ > лі́ха (гл.). (Слаўскі, 4, 231). Аб суф. ‑ота (‑ата) гл. Сцяцко, Афікс. наз., 120–121. Ст.-бел. лихота ’ліслівасць’ у Скарыны мае іншую семантыку (як ст.-чэш. lichota), чым звычайна ’бяда’ (Булыка, Лекс. запазыч., 207).
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
абярну́ць сов.
1. опроки́нуть, повали́ть, переверну́ть;
а. стол — опроки́нуть (повали́ть, переверну́ть) стол;
2. преврати́ть, обрати́ть;
а. дабро́ ў зло — преврати́ть (обрати́ть) добро́ в зло;
а. ра́дасць у сму́так — преврати́ть (обрати́ть) ра́дость в грусть;
3. (у каго, што) фольк. оберну́ть, обороти́ть (кем, чем, в кого, что);
чараўні́к ~ну́ў яго́ ў во́ўка — колду́н оберну́л его во́лком (в во́лка);
4. (склонить к чему-л.) обрати́ть;
а. у сваю́ ве́ру — обрати́ть в свою́ ве́ру
Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (актуальны правапіс)
canker
[ˈkæŋkər]
1.
n.
1) я́зва f.
2) хваро́ба — рак пладо́вых дрэ́ваў
3) зло n.; я́зва f.
4) Zool. ву́сень -я m.
2.
v.t., v.i.
заража́ць, заража́цца, быць зара́жаным; разьяда́ць, псава́цца; гні́ць
Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс)
vice
I [vaɪs]
n.
1) блага́я звы́чка, схі́льнасьць да благо́га
2) зло -а n.; грэх -у m.
3) ва́да, зага́на f.
4) нараві́стасьць f. (у каня́)
5) распу́ста f.
II [vaɪs]
гл. vise
Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс)
пошути́ть сов.
1. пажартава́ць;
2. (понасмехаться над кем, над чем) пажартава́ць (з каго, з чаго), папаке́пліваць (з каго, з чаго); (зло) пакпі́ць (з каго, з чаго); (долго, неоднократно) разг. папакпі́ць (з каго, з чаго).
Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (актуальны правапіс)
Зло́дзей ’той, хто крадзе’. Рус. злоде́й ’ліхадзей, злачынец’, укр. зло́дій ’злодзей’, польск. złodziej ’тс’, уст. ’злачынца’, в.-луж. дыял. złodźij, н.-луж. złoźej ’злодзей, злачынец’, чэш. zloděj ’злодзей’, славац. zlodej ’злодзей, несумленны чалавек’, славен. zlȏdẹj ’злы; чорт’, балг. злодѐй ’злачынец’, макед. злодеј ’тс’. Ст.-слав. зълодѣи ’злачынец’. Ст.-рус. зълодѣи, злодѣй (1076 г.) ’злачынец’, ’вораг’. Прасл. zъlo‑dějь — складанае слова ад zъlo (гл. зло) і dějati (гл. дзея і інш.); параўн. злачынец, чарадзей, дабрадзей. Шанскі, 2, З, 94; Фасмер, 2, 99. Націск у бел., верагодна, пад польск. уплывам, як і канкрэтызацыя значэння.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
mischief
[ˈmɪstʃɪf]
n.
1) шко́да, шко́днасьць f.; бяда́ f., зло n.
2) сваво́льства n., дурасьлі́васьць, гульлі́васьць f.; гарэ́зьлівасьць f.
3) сваво́льнік -а m., сваво́льніца f., гарэ́за, праку́да -ы m. & f., дуро́нік -а m.
Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс)