дабудава́ць, дабудо́ўваць

1. (закончыць будаўніцтва) den Bau vollénden; fértig báuen;

2. (надбудаваць) áufstocken vt; óben dazúbauen; óben ánbauen

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс)

даме́раць

1. (закончыць абмер) zu Énde méssen*;

2. (да пэўнага месца) méssen* bis (A);

3. (дабавіць) hinzúmessen* vt

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс)

адсе́яцца

1. (прасейваючыся аддзяліцца) ábsondern;

2. (выбыць са складу) áusscheiden* vi (s);

3. (закончыць сяўбу) die Áussaat beénden

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс)

through​2 [θru:] adv. по́ўнасцю, ца́лкам, наскро́зь; дарэ́шты, дашчэ́нту;

all day through цэ́лы дзень;

be through (with) ско́нчыць, зако́нчыць;

get through прабіра́цца;

get wet through прамо́кнуць да ні́ткі

♦

through and through ца́лкам, по́ўнасцю, дашчэ́нту

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

dokonać

зак. czego1. зрабіць, выканаць, здзейсніць;

dokonać operacji — зрабіць аперацыю;

dokonać przestępstwa (zbrodni) — здзейсніць (учыніць) злачынства;

2. кніжн. дарабіць; завяршыць; закончыць;

dokonać żywota (życia) — закончыць свой жыццёвы шлях

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)

адсвяткава́ць, ‑кую, ‑куеш, ‑куе; зак., што.

1. Закончыць святкаваць. Адгрымелі салюты ў гонар перамогі, людзі адсвяткавалі сваё найвялікшае свята. Шахавец.

2. Справіць свята, наладзіць урачыстасць з якой‑н. нагоды. Адсвяткаваць юбілей. □ Калі нас куля праміне, Мы адсвяткуем нашу страчу. Астрэйка.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

аддзяжу́рыць, ‑ру, ‑рыш, ‑рыць; зак.

1. Правесці на дзяжурстве некаторы час. Аддзяжурыць цэлыя суткі. // перан. Прабыць некаторы час на цяжкай нецікавай працы, службе.

2. Закончыць дзяжурства. [Чыгуначнік:] — Вунь лава ў дзяжурцы, але на ёй Мітрошчанка спіць. Аддзяжурыў і спіць. Б. Стральцоў.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

dostroić

зак.

1. настроіць, наладзіць;

2. прыстасаваць; дапасаваць; дастасаваць;

3. закончыць апранаць (упрыгожваць)

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)

ско́нчыць, ‑чу, ‑чыш, ‑чыць; зак.

1. што і з інф. Давесці выкананне чаго‑н. да канца; завяршыць. Скончыць мыць посуд. □ Людзі спяшаліся да пачатку ўборкі бульбы скончыць сіласаванне кукурузы. Паслядовіч. Даша скончыла зборы і пачала апранацца. Васілевіч. // Поўнасцю зрасходаваць. [Цётка:] — Апошні кумпяк на сёмуху скончылі. Машара. Знайшліся такія, што як сала сваё з торбы скончылі, дык і па доме зажурыліся. Крапіва.

2. што, чым. Зрабіць што‑н. у заключэнне, закончыць чым‑н. Крушынскі скончыў сваё тлумачэнне .. басам на спеўны царкоўны лад. Бядуля. Вячэру скончылі куццёю. Колас. // Закончыць сваё жыццё, дзейнасць пэўным чынам. Пачаў грамадскую дзейнасць народнікам, а скончыў — меншавіком.

3. што. Закончыць навучанне дзе‑н. Самы старэйшы, Павел, скончыў рачны тэхнікум і ўжо плаваў на Дняпры капітанам буксіра. Шамякін.

4. што, з чым і з інф. Спыніць што‑н., палажыць канец чаму‑н. Скончыць з прагуламі. Скончыць з парушэннем працоўнай дысцыпліны.

•••

Скончыць жыццё — тое, што і кончыць жыццё (гл. кончыць).

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

áuslernen

1.

vt вы́вучыць, засво́іць

2.

vi зако́нчыць вучо́бу [вучэ́нне]

◊ man lernt nie aus — ≅ век жыві́ – век вучы́ся

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.)