1. Шчыльна сціснуць, заплюшчыць (пра губы, вочы і пад.). — Папала мне з-за цябе, таварыш Сучок, — сказаў Журавінка і губы стуліў.Лобан.Сінічкін стуліў вочы, нібы хочучы падрамаць, і тут перад вачыма раскінулася пясчанае поле, а на ім — лён, неабдымныя прасторы лёну, а пасля — бульба, кармавая морква, буракі.Пестрак.
2. Звесці, злучыць разам. Сафрон стуліў гармонік, ён раўнуў усімі галасамі апошні раз і сціх!Чарнышэвіч.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
перасо́хлы, ‑ая, ‑ае.
1. Празмерна сухі. Перасохлае сена. Перасохлыя губы. □ На перасохлым дарожным пяску пад дубамі непарушна ляжалі .. чорныя цені.Галавач.
2. Які стаў бязводным. Перасохлая рачулка. Перасохлы лужок.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
2. (перасохлы – пра губы, рот) ríssig, áufgeplatzt
Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс)
verkníffen
a
ein ~er Mund — (з’е́дліва) сці́снутыя гу́бы
ein ~es Gesícht — перакрыўлены [скрыўлены] (хі́трай усме́шкай) твар
Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.)
нама́зацьсов.
1.в разн. знач. нама́зать;
н. хлеб ма́слам — нама́зать хлеб ма́слом;
н. на стале́ — нама́зать на столе́;
не напіса́ў, а ~заў — не написа́л, а нама́зал;
н. гу́бы пама́дай — нама́зать гу́бы пома́дой;
2. подма́зать;
н. ко́лы — подма́зать колёса
Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)
марафе́т, ‑у, М ‑феце, м.
Разм. У выразе: наводзіць марафет — прыхарошвацца, прыводзіць у парадак свой знешні выгляд (прычоску, бровы, губы і пад.). // Падчышчаць, упрыгожваць што‑н. (кватэру, горад і пад.).
[Тур. marifet — майстэрства, спрыт.]
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
трэ́снуты, ‑ая, ‑ае.
Разм.
1. Які трэснуў, з трэшчынай. [Яўсей] усміхнуўся, з трэснутай губы прасачылася кроў, падбітае вока заплыло пухлінай.Паўлаў.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
Тпру́нні экспр. ’губы’ (Бяльк.). Утворана на аснове гукапераймання (імітатыва), што перадае змыканне губ. Параўн. ні тпру, ні мя, ні божа імя — гавораць, калі хтосьці запнецца ў час апавядання (Федар. 4).
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
Віслагу́бец ’чалавек з тоўстымі абвіслымі губамі’ (глус., Янк. Мат.). Да ві́слы (гл.) і губы + суф. ‑ец (< ‑ьcь). Сюды ж віслагу́бы і віслагу́буй (Янк. Мат.). Канчатак ‑уй — тыповы палескі пераход ы → у.