удзельнік паўстання 1863—64 на Беларусі. З 1858 вучыўся ў Горы-Горацкім земляробчым ін-це, адзін з кіраўнікоў рэв. студэнцтва. У жн. 1861 удзельнічаў у с.-г. з’ездзе ў Горках. З сак. 1863 паўстанцкі начальнік г.Горкі. У ноч на 6.5.1863 паўстанцы на чале з Л.М.Звяждоўскім і Віскоўскім захапілі Горкі. Удзельнічаў у баявых дзеяннях Горацкага паўстанцкага атрада. Пераканаўшыся ў бесперспектыўнасці ўзбр. паўстання, склаў зброю. У час следства знаходзіўся ў Магілёве і Вільні. Смяротны прыгавор заменены 12-гадовай катаргай у Сібіры. У канцы 1870-х г. жыў у Іркуцку.
Беларуская Энцыклапедыя (1996—2004, правапіс да 2008 г., часткова)
Ёлкі ’ёлкі, горкі’ (БРС, ТСБМ, Нас., Касп., Шат., Бяльк., Сцяшк., Янк. II, Янк. Мат., Гарэц., Яруш.). Укр.ілкий, рус.ёлкий, польск.jełki, iłki ’тс’. Аднак паралелі не абмяжоўваюцца ўсх.-слав. і, магчыма, польск. моўнай тэрыторыяй. Махэк₂ (729) выводзіць чэш.žluknouti ’прагоркнуць’ з *jьzjьlъk‑nǫti, а Гадравіц (ZfS, VII, 1962, 651–652) сюды ж адносіць серб.-харв.žlkak, славен.žolhek ’горкі, ёлкі’. Такім чынам, слова мае рысы праславянскага ўтварэння, можа быць рэканструявана, як еlъkъ < еlъ (й — аснова) + рэгулярная для гэтай асновы ‑къ‑суфіксацыя; еlъ у сваю чаргу ад оlъ (балта-слав. назва піва) (Трубачоў, Эт. сл., 6, 22).
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
гару́чы1, ‑ая, ‑ае.
1. Здольны гарэць. Гаручы газ. Гаручыя сланцы.
2.узнач.наз.гару́чае, ‑ага, н. Паліва для рухавікоў (нафта, бензін і інш.).
гару́чы2, ‑ая, ‑ае.
Нар.-паэт.Горкі, пякучы. Глядзіць на Дзвіну ў адзіноце дзяўчына, Гаручая ўпала на бераг слязіна.Зарыцкі.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
bitter
[ˈbɪtər]1.
adj.
1) го́ркі
2) балю́чы; по́ўны го́рычы
a bitter loss — балю́чая стра́та
bitter tears — го́ркія сьлёзы
a bitter cry — душаразьдзіра́льны крык
3) рэ́зкі, во́стры; прані́зьлівы, лю́ты
bitter words — рэ́зкія сло́вы
a bitter wind — прані́зьлівы ве́цер
4) заўзя́ты; лю́ты, заця́ты
a bitter quarrel — заўзя́тая сва́рка
bitter enemy — заця́ты во́раг
2.
n.
1) го́ркае n.; го́рыч f.
2) го́ркі лек (напр. хіні́н)
3) го́ркі смак
4) esp.Brit. го́ркае цёмнае пі́ва
3.
v.t.
1) рабі́ць го́ркім
2) Figur. атру́чваць (не́каму жыцьцё)
Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс)
Гарчы́ца ’гарчыца’ (БРС, Бяльк.), ’гарчыца; расліна свірэпа’ (Сл. паўн.-зах.). Рус.горчи́ца, укр.гірчи́ця, польск.gorczyca, чэш.horčice, hořčice ’тс’ і г. д. Прасл.*gorьčica ’гарчыца’ таксама азначае розныя расліны (агляд форм Трубачоў, Эт. сл., 7, 52–53). Утварэнне ад прыметніка *gorьkъ ’горкі’.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
во́пыт, -ту м.о́пыт;
педагагі́чны в. — педагоги́ческий о́пыт;
ве́даць па ўла́сным ~це — знать по со́бственному о́пыту;
абме́н ~там — обме́н о́пытом;
◊ го́ркі в. — го́рький о́пыт
Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)
Гара́ны ’невялікія горкі, узгоркі’ (Яшкін). Няясна. Магчыма, адносіцца да гара (гл.), але суфіксацыя ‑ан‑ не вельмі зразумелая (параўн. яшчэ ў рус. мове не вельмі яснае города́н ’агарод?’; гл. СРНГ, 7, 57; з бел. мовы Сцяцко (БЛ, 1978, 12, 46) прыводзіць буда́н як утварэнне ад буда).
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
Гарчэ́ць ’рабіцца горкім’ (БРС, Нас., Сл. паўн.-зах.). Параўн. рус.горча́ть, укр.гірча́ти, серб.-харв.го̀рчати ’тс’ і г. д. Прасл.*gorьčati ’тс’ (утварэнне ад *gorьkъ ’горкі’). Гл. Трубачоў, Эт. сл., 7, 52. У бел. мове развіўся другасны па паходжанню вакалізм у тэме дзеяслова.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
АСМАЛО́ЎСКАЯ Галіна Віктараўна
(н. 15.12.1936 г.Горкі Магілёўскай вобл.),
бел. дамрыстка і педагог. Засл.арт. Беларусі (1983). Скончыла Бел. кансерваторыю (1962, клас Г.Жыхарава), з 1963 выкладае ў Бел. акадэміі музыкі. Адначасова ў 1960—70 была ў складзе секстэта домраў Бел. тэлебачання і радыё.
Беларуская Энцыклапедыя (1996—2004, правапіс да 2008 г., часткова)
БУ́ДЫ,
вёска ў Беларусі, у Горацкім р-не Магілёўскай вобл. Цэнтр сельсавета і калгаса. За 5 км на У ад г.Горкі, 93 км ад Магілёва, 7 км ад чыг. ст. Пагодзіна. 262 ж., 84 двары (1995). Клуб, б-ка, аддз. сувязі.