Віртуо́з ’артыст, які дасканала валодае тэхнікай свайго майстэрства’ (БРС, КТС). Запазычана з рус. виртуо́з (Крукоўскі, Уплыў, 76) < франц. virtuose < іт. virtuoso ’выдатны, моцны, дабрачынны’ (Шанскі, 1, В, 103–104). Фасмер (1, 319 выводзіць рус. лексему з іт. virtuoso < лац. virtus ’дабрачыннасць’. Сюды ж віртуозны, віртуознасць.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

shining

[ˈʃaɪnɪŋ]

adj.

1) сьве́тлы, я́сны, бліску́чы

2) выда́тны, надзвыча́йны (пра здо́льнасьці, дасягне́ньні)

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс)

знавец, знаўца і знаўца, ‑ы, м.

Чалавек, які валодае спецыяльнымі ведамі, пазнаннямі ў якой‑н. галіне; знаток. Музыку ж ён надта любіў і лічыў сябе закончаным знаўцам яе. Грамовіч. Выдатны майстра і тонкі знаўца жывога слова, Кузьма Чорны па-горкаўску ставіўся да мовы пісьменніка. Кудраўцаў.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

áusnehmend

1.

a выда́тны, асаблі́вы, выклю́чны

2.

adv ве́льмі, надзвы́чай

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.)

прекра́сный

1. (очень красивый) (ве́льмі) прыго́жы; (чудесный) цудо́ўны;

2. (очень хороший) (ве́льмі) до́бры, выда́тны, цудо́ўны;

прекра́сный челове́к ве́льмі до́бры (выда́тны, цудо́ўны) чалаве́к;

◊

прекра́сный пол шутл. прыго́жы пол;

в одно́ прекра́сное вре́мя аднаго́ дня (аднаго́ ра́зу); (однажды) адно́йчы; (когда-нибудь) калі́-не́будзь.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (актуальны правапіс)

accomplished [əˈkʌmplɪʃt] adj.

1. уме́лы; майстэ́рскі; кваліфікава́ны; даскана́лы;

an accomplished violinist выда́тны/цудо́ўны скрыпа́ч;

an accomplished poet ма́йстар паэты́чнага сло́ва

2. вы́хаваны, культу́рны

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

brilliant​2 [ˈbrɪliənt] adj.

1. бліску́чы; выда́тны; выбі́тны;

a brilliant idea бліску́чая ідэ́я

2. я́ркі; бліску́чы, зіхатлі́вы, зіхо́ткі;

brilliant sunshine я́ркае со́нечнае святло́

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

distinction [dɪˈstɪŋkʃn] n.

1. адро́зненне

2. адме́тная асаблі́васць;

a writer of distinction выда́тны пісьме́ннік

3. паша́на;

give smb. a distinction ушанава́ць каго́-н.

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

першы прыметнік

  1. гл. адзін.

  2. Першапачатковы, самы ранні, які з’явіўся крыніцай або аб’ектам дзеяння раней за іншых.

    • Першае ўражанне.
    • Не першага веку (не малады).
    • Прадукт не першай свежасці (пачынае псавацца).
    • П. рэйс.

  3. Самы лепшы з усіх у якіх-н. адносінах, выдатны, добры.

    • П. майстар.
    • П. гатунак.

  4. Рэдкая страва, што падаецца ў пачатку абеду (суп, боршч і пад.).

    • З’есці першае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (2002, правапіс да 2008 г.)

прыклад​1 назоўнік | мужчынскі род

  1. Канкрэтаая з’ява, факт, які прыводзіцца для тлумачэння, доказу чаго-н.

    • Ілюстраваць выступленне прыкладамі.
    • Гістарынныя прыклады.

  2. Дзеянне, якое служыць узорам для пераймання, а таксама ўвогуле выдатны ўзор чаго-н.

    • Па прыкладу дарослых (так, як робяць дарослыя).
    • Паказаць п. чаго-н.
    • П. геройства.

  3. Матэматычнае практыкаванне, якое патрабуе некаторых дзеянняў над лікамі.

    • Алгебраічныя прыклады.
    • Рашыць прыклады.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (2002, правапіс да 2008 г.)