Verbum

недаро́стак, -тка, мн. -ткі, -ткаў, м.

1. Чалавек, які не дасягнуў паўналецця; падлетак.

2. Чалавек, жывёла або расліна нізкага росту.

Дзяўчынка-н. Бярозкі-недаросткі.

3. перан. Той, хто не дасягнуў грамадскай, інтэлектуальнай сталасці.

Палітычныя недаросткі.

метадало́гія, -і, мн. -і, -гій, ж.

1. Вучэнне аб метадзе навуковага пазнання.

Навуковая м.

2. Сукупнасць найбольш агульных прынцыпаў, палажэнняў і метадаў, якія прымяняюцца ў той ці іншай навуцы.

М. гісторыі.

|| прым. метадалагі́чны, -ая, -ае.

жывадзёр, -а, мн. -ы, -аў, м. (разм.).

1. Той, хто забівае і здымае скуру з забітай жывёлы.

2. Пра жорсткага бязлітаснага чалавека.

|| ж. жывадзёрка, -і, ДМ -рцы, мн. -і, -рак.

|| прым. жывадзёрскі, -ая, -ае.

змага́р, -а́, мн. -ы́, -о́ў, м.

Той, хто змагаецца з кім-н. за што-н., барацьбіт.

З. за справядлівасць.

З. за мір.

|| ж. змага́рка, -і, ДМ -рцы, мн. -і, -рак.

|| прым. змага́рскі, -ая, -ае.

памо́ўка, -і, ДМ -мо́ўцы, мн. -і, -мо́вак, ж.

Гаворка (ужыв. звычайна ў прымаўцы: пра воўка памоўка, а воўк і тут — пра таго, хто паяўляецца ў той момант, калі пра яго гавораць ці думаюць; разм.).

папакра́сці, -а́ду, -а́дзеш, -а́дзе і папакрада́ць, -а́ю, -а́еш, -а́е і папакра́дваць, -дваю, -дваеш, -двае; зак., каго-што і чаго (разм.).

Красці многа, неаднаразова; пакрасці многа каго-, чаго-н.

Колькі ў той год папакралі (папакрадалі) коней!

педа́нт, -а, М -нце, мн. -ы, -аў, м.

Той, хто залішне строгі ў выкананні ўсіх фармальных запатрабаванняў (у навуцы, жыцці і пад.).

|| ж. педа́нтка, -і, ДМ -тцы, мн. -і, -так.

|| прым. педа́нцкі, -ая, -ае.

апавяшча́льнік, -а, мн. -і, -аў, м.

1. Той, хто апавяшчае, аб’яўляе што-н.

2. Традыцыйны персанаж класічных трагедый, які апавяшчае аб падзеях за сцэнай (уст.).

|| ж. апавяшча́льніца, -ы, мн. -ы, -ніц.

|| прым. апавяшча́льніцкі, -ая, -ае.

свісту́н, -а́, мн. -ы́, -о́ў, м.

1. Той, хто любіць свістаць.

2. перан. Чалавек, які многа гаворыць, а робіць мала, які несур’ёзна адносіцца да справы; балбатун.

|| ж. свісту́ха, -і, ДМ -ту́се, мн. -і, -ту́х.

экзеку́тар, -а, мн. -ы, -аў, м. (уст.).

1. У царскай Расіі: чыноўнік па гаспадарчай частцы і па наглядзе за знешнім парадкам у якой-н. дзяржаўнай установе.

2. Той, хто ўчыняе экзекуцыю.

|| прым. экзеку́тарскі, -ая, -ае.