Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс)
фі́лія
(лац. filia)
1) тое, што і філіял;
2) аддзяленне каталіцкай або лютэранскай царквы.
Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)
Прычт ’духавенства якой-небудзь царквы; клір’ (ТСБМ), ст.-бел.причтъ, причьтъ, причетъ, рус.причт, причет, причёт, укр.причет. З царк.-слав.причтъ, причьтъ, причетъ, дзе аддзеяслоўны назоўнік ад причисти ’прылічыць, уключыць’. Бліжэй да зыходнай формы ст.-бел.причтати ’прылічыць, спалучыць’ (Ст.-бел. лексікон).
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
у́нія, ‑і, ж.
1. Аб’яднанне, саюз дзвюх або некалькіх дзяржаў пад уладай аднаго манарха. Дзяржаўная унія.
2. Аб’яднанне праваслаўнай царквы з каталіцкай пад уладай рыжскага папы, але пры захоўванні праваслаўнай царквой сваіх абрадаў і богаслужэння.
[Ад лац. unio — адзінства, аб’яднанне.]
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
царква́, -ы́, мн. цэ́рквы і (з ліч. 2, 3, 4) царквы́, цэ́ркваў, ж.
1. Рэлігійная арганізацыя духавенства і вернікаў, аб’яднаная агульнасцю веравучэння і абрадаў.
Праваслаўная ц.
Каталіцкая ц.
2. Будынак, у якім адбываецца праваслаўнае набажэнства; храм.
Пабудаваць новую царкву.
|| памянш.цэ́ркаўка, -і, ДМ -каўцы, мн. -і, -кавак, ж. (да 2 знач.).
|| прым.царко́ўны, -ая, -ае.
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)
layman[ˈleɪmən]n. (pl. -men)
1. непрафесіяна́л; дылета́нт;
a book for laymen кні́га для шыро́кага ко́ла чытачо́ў
2.eccl. чалаве́к, які́ не ма́е духо́ўнага зва́ння, але́ нале́жыць да хрысція́нскай царквы́
Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)
па́па
(лац. рара, ад гр. pappas = бацька)
галава каталіцкай царквы і дзяржавы Ватыкан.
Слоўнік іншамоўных слоў. Актуальная лексіка (А. Булыка, 2005, правапіс да 2008 г.)
АЛЬБІГО́ЙЦЫ
(франц. Albiegeois),
удзельнікі ерэтычнага руху ў паўд. Францыі ў 12—13 ст., прыхільнікі вучэнняў катараў і вальдэнсаў. Назва ад аднаго з цэнтраў руху г. Альбі. Адмаўлялі асн. догматы каталіцкай царквы, патрабавалі ліквідаваць царк. іерархію, землеўладанне і дзесяціну. Асн. склад альбігойцаў — рамеснікі, сяляне, іх падтрымлівалі рыцары і знаць, якія дамагаліся зямельных багаццяў царквы. На Тулузскім саборы 1119 адлучаны ад царквы, асуджаны Усяленскім саборам 1215. Пасля Альбігойскіх войнаў 1209—29 знаць адышла ад ерасі. Рэшткі альбігойцаў знішчаны інквізіцыяй у 13 — пач. 14 ст.