неро́вный в разн. знач. няро́ўны;

неро́вная пове́рхность няро́ўная паве́рхня;

неро́вный хара́ктер няро́ўны хара́ктар.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

самолюби́вый самалюбі́вы, самалю́бны;

он о́чень самолюби́в ён ве́льмі самалюбі́вы;

самолюби́вый хара́ктер самалю́бны хара́ктар.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

áusgeglichen

a ро́ўны, ураўнава́жаны

~er Charákter [k-] — ураўнава́жаны хара́ктар

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.) 

артысты́чны, -ая, -ае.

1. гл. артыст.

2. Уласцівы артысту.

А. характар.

Артыстычныя схільнасці.

3. Вельмі ўмелы, майстэрскі.

Артыстычная работа.

Заданне выканана артыстычна (прысл.).

|| наз. артысты́чнасць, -і, ж. (да 2 і 3 знач.).

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

трыва́нне², -я, мн. -і, -яў, н.

У граматыцы: катэгорыя дзеяслова, якая выражае характар працякання дзеяння ў адносінах да выніку, працягласці, яго мяжы.

Закончанае т.

Незакончанае т.

|| прым. трыва́льны, -ая, -ае.

Трывальная па́ра.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

характарало́гія

(ад характар + -логія)

вучэнне аб характары чалавека.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)

аказёніць, ‑ню, ‑ніш, ‑ніць; зак., што.

Разм. Надаць чаму‑н. казённы характар, зрабіўшы сухім, фармальным.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

surly [ˈsɜ:li] adj. пану́ры; гру́бы;

a surly disposition ке́пскі хара́ктар;

in a surly manner суро́ва; няве́тліва

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

арганізава́ны, -ая, -ае.

1. Аб’яднаны, згуртаваны, які ўваходзіць у склад якой-н. арганізацыі.

А. калектыў.

2. Планамерны, упарадкаваны.

А. характар партызанскай барацьбы.

3. Дысцыплінаваны, які дзейнічае дакладна і планамерна.

|| наз. арганізава́насць, -і, ж.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

аблі́чча, -а, н.

1. Знешні выгляд, сукупнасць адметных рыс каго-, чаго-н.; рысы і выраз твару.

Сціранне аблічча старой вёскі.

Знаёмае а.

2. перан. Характар, духоўны склад.

Маральнае а. чалавека.

Нацыянальнае а. літаратуры.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)