spontaneous [spɒnˈteɪniəs] adj.

1. спанта́нны, адво́льны; непасрэ́дны; стыхі́йны

2. дабрачы́нны;

He made a spontaneous offer of his services. Ён сам прапанаваў свае паслугі.

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

Са́мка ’асобіна жаночага полу’. Рус. са́мка ’тс’, укр. са́мка ’від дзіцячай хваробы’. Да сам з суф. ‑к‑.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

кала́ж, -у, мн. -ы, -аў, м.

1. У выяўленчым мастацтве: наклейванне на якую-н. аснову матэрыялаў рознай фактуры і колеру; сам твор, выкананы такім чынам.

2. Прыём эклектычнага спалучэння разнародных элементаў (па форме, змесце, якасці і пад.), а таксама выраб, створаны з выкарыстаннем такога прыёму.

|| прым. кала́жны, -ая, -ае.

К. стыль.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

шпу́ля, -і, мн. -і, шпуль, ж.

1. Тое, што і шпулька (у 1 і 2 знач.).

2. Насадка з драўніны ці кардону, якая надзяваецца на верацяно для намотвання на яе пражы.

3. Стрыжань для намотвання дроту, кабелю і пад., а таксама наматаны сам дрот, кабель і пад. (спец.).

Ш. кабелю.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

самазапа́льны, ‑ая, ‑ае.

Які сам запальваецца, загараецца.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

Самапла́ў ’самалёт’ (Буз.). Наватвор 30‑х гадоў ад сам (гл.) і плаваць (гл.), першапачаткова, відаць, адносілася да парахода.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

аўтажы́р

(фр. autogire, ад гр. autos = сам + gyros = кола, абарот)

устарэлы лятальны апарат, папярэднік верталёта.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)

суіцыда́льны

(ад лац. sui = сам па сабе + caedes = забойства)

мед. самагубны, які адносіцца да самазабойства.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)

Само́та ’адзінота, паходжанне ў адзіноцтве’, само́тны. Лічачы па націску, з польск. samota, samotny ’тс’, якія да sam (гл. сам).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

unattended

[,ʌnəˈtendɪd]

adj.

1) без суправаджэ́ньня, адзі́н, сам

2) пакі́нуты без дагля́ду

unattended wound — неперавя́заная ра́на

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс)