шкіпіна́р, ‑у, м.

Празрыстая ці жаўтаватая гаручая вадкасць з едкім пахам, якая здабываецца перагонкай смалы хвойных дрэў і прымяняецца ў медыцыне, лакафарбавай вытворчасці і пад. Я пазаносіў у кладоўку посуд, пэндзлі, памог хлопцам паадмываць працавітыя рукі ад фарбы шкіпінарам, падзякаваў і пайшоў прыбірацца сам. Дубоўка.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

earthenware

[ˈɜ:rӨənwer]

1.

n.

1) гліня́ны по́суд

2) абпа́леная глі́на

2.

adj.

гліня́ны, з абпа́ленае глі́ны

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс)

pewter

[ˈpju:tər]

1.

n.

1) сплаў сьвінца́ з во́лавам, ме́дзьдзю

2) алавя́ны по́суд

2.

adj.

алавя́ны

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс)

emaliowany

emaliowan|y

1. эмаліраваны;

naczynia ~e — эмаліраваны посуд;

2. паліваны

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)

ёмістасць, ‑і, ж.

1. Здольнасць змясціць у сабе пэўную колькасць чаго‑н.; унутраны аб’ём. Ёмістасць рэзервуара. Ёмістасць транспартных сродкаў. □ Набралі мы посуд сярэдняй ёмістасці і пайшлі. Дубоўка.

2. перан. Якасць ёмістага (у 2 знач.). Ёмістасць параўнанняў.

3. Спец. Пасудзіна для захоўвання чаго‑н. Напоўніць ёмістасці газам.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

◎ Мядоўніца ’посуд для мёду’ (браг., Мат. Гом.). Да мядо- вькмёд (гл.). Аб суфіксе ‑оўн‑іца гл. Сцяцко, Афікс. наз., 171–172.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

Ты́кля ‘бляшанка на газу’ (Бяльк.), ‘няўдалы чалавек’ (воран., Сл. рэг. лекс.). Няясна, магчыма, ад ты́каць 1 (гл.): ‘затычка, посуд з затычкай’?

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

посу́да ж.

1. собир. по́суд, -ду м., пасу́да, -ды ж., разг. пасу́дак, -дку м.;

2. (сосуд, посудина) разг. пасу́дзіна, -ны ж.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (актуальны правапіс)

Лажня́ ’посуд на мёд’ (Гарэц.) — бел. рэгіяналізм, утвораны ад ла́зіць 3 (гл.) і суф. ‑ьня (са значэннем прадмета дзеяння, як і сяўня́).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

dishwasher

[ˈdɪʃ,wɔʃər]

n.

1) пасудамы́йка (машы́на) f

2) пасу́днік -а m. (асо́ба, што мы́е по́суд), пасу́дніца f.

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс)