калашні́к, ‑а, м.

Верхняя частка доменнай печы, вагранкі і пад. разам з адтулінай, праз якую засыпаецца калоша.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

рэ́штка, -і, ДМ -тцы, ж.

1. Тое, што і рэшта (у 1 і 2 знач.).

Р. прыпасаў.

Р. вольнага часу.

2. мн. -і, -аў. Тое, што захавалася, уцалела ад таго, што раней існавала.

Р. печы.

Р. разбітых часцей ворага.

|| прым. рэ́шткавы, -ая, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (пад рэд. І. Л. Капылова, 2022, актуальны правапіс)

распала́цца, ‑аецца; зак.

Пачаць ярка палаць. Раптам хмарка ўспыхнула ўдалечы Ад агню, Што распалаўся ў печы. Бічэль-Загнетава.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

со́пуха, ‑і, ДМ ‑пусе, ж.

Абл.

1. Вусце печы і пад. Сопуха печы. □ Ціхон узяў клешчамі даўгаваты прэнт жалеза і сунуў яго ў сопуху горна. Сабаленка.

2. Сажа. Лахматыя камякі дыму кружацца між небам і зямлёю. Вось-вось — лезе сопуха ў ноздры, у рот, труціць чадам. Гартны.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

дапалі́цца, ‑паліцца; зак.

Разм.

1. Канчаткова спаліцца, згарэць. Дапалілася газа ў лямпе.

2. безас. Канчаткова выпаліцца. Дапалілася ў печы.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

дзіво́сы, ‑вос і ‑аў, мн.

Разм. Дзіўныя рэчы, здарэнні; цуды. Дзядзька падбаўляў страху, расказваючы на печы розныя дзівосы. Лужанін.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

мі́ксер, ‑а, м.

1. Спец. Сасуд для прыёму вадкага чыгуну з доменнай печы.

2. Прылада для прыгатавання розных сумесяў.

[Англ. mixer — змяшальнік, ад дзеясл. to mix — змешваць.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

пашклі́ць, ‑шклю, ‑шкліш, ‑шкліць; зак., што.

Зашкліць усё, многае. У .. Крамарэвічавым доме паклалі падлогу, паставілі печы, пашклілі вокны. Чорны.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

◎ Кы́бка ’ямка ў печы’ (Шушк.). Гл. кебка.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

Ашо́сцік ’пярэдняя пляцоўка перад вусцем печы’ (Касп.), рус. пск. ашосток (Тр. прибалт. диал. конф. 1968 г., Тарту, 1970, 182). З а‑шосцік месца, якое знаходзіцца каля шастка (стаяка на прыпечку, які падтрымлівае казырок печы)’.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)