пакло́н, -у, мн. -ы, -аў, м.

1. Нахіленне галавы або верхняй часткі тулава ў знак прывітання, удзячнасці, пакорнасці і пад.

Нізкі п.

Зямны п. (да зямлі). Адбіваць паклоны (кланяцца). Біць паклоны (кланяцца ў час малітвы).

2. перан. Пажаданне дабра, шчасця, прывітанне.

Паслаць, перадаць п. каму-н.

◊

Ісці з паклонам да каго (разм.) — звяртацца з просьбай аб дапамозе, садзейнічанні да каго-н.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (пад рэд. І. Л. Капылова, 2022, актуальны правапіс)

sordid [ˈsɔ:dɪd] adj.

1. ні́зкі, по́длы; агі́дны;

sordid desires гане́бныя жада́нні;

What a sordid business! Якое паскудства!

2. убо́гі, мізэ́рны;

sordid poverty мізэ́рная бе́днасць

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

басі́сты, ‑ая, ‑ае.

Разм.

1. Нізкі па гуку, з характэрным басовым тэмбрам. — Га-га-га-га! — басістым смехам загрымеў на ўсю станцыю Садовіч. Колас.

2. Той, хто валодае басам, спявае басам. Басісты спявак.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

басо́к, ‑ска, м.

1. Разм. Не вельмі моцны бас. То, бывала, ціўхаў, як малады пеўнік, а то, як па заказу, басок з’явіўся. «Вожык».

2. Струна на шчыпковых музычных інструментах, якая дае нізкі гук.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

sordid

[ˈsɔrdəd]

adj.

1) бру́дны, чо́рны

2) по́длы, ні́зкі, нікчэ́мны

3) прагаві́ты; кары́сьлівы; эгаісты́чны

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс)

даспадо́бы, прысл.

Падабаецца, падыходзіць, па густу. Усё тут даспадобы, Усё на лепшы густ: Сасонкі — небаскробы, Каліны нізкі куст. Матэвушаў. Твар жанчыны ўспыхнуў чырванню, відаць было, што ёй не даспадобы прыйшлося сказанае Сяргеем Іванавічам. Марціновіч.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

ві́спа Нізкі, пакаты пясчаны бераг (Цэнтр. Палессе Талст.).

Беларускія геаграфічныя назвы. Тапаграфія. Гідралогія. (І. Яшкін, 1971, правапіс да 2008 г.)

Bückling

I

m -s, -e вэ́нджаны селядзе́ц

II

m -s, -e (ні́зкі) пакло́н

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.)

*Прыкарэ́нкаваты (прыкорэ́нковатый) ’нізкі, каранасты’ (стол., Нар. лекс.). Утварэнне ад ко́рань (гл.) з развіццём семантыкі. Параўн. рус. дыял. прикорёнок ’тоўсты і маларослы чалавек’, укр. при́корень ’частка ствала каля кораня, пень; невялікі калок, убіты ў зямлю’.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

lewd

[lu:d]

adj.

1) распу́сны, агі́дны; непрысто́йны

2) Obsol.

а) неадукава́ны

б) ні́зкі; бязва́ртасны; беспрынцыпо́вы

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс)