Вало́ўнікі ’людзі, што хадзілі ў першыя дні вялікадня’ (КЭС); ’валачобнікі’ (Сцяшк. МГ). Магчыма, да вол, валавы як адна з шматлікіх назваў валачобнікаў; параўн. лалоўнікі, кукобнікі, ралешнікі, хрыстоснікі (БелСЭ, 2, 569). Больш верагодна валоўнікі < *валхвоўнікі; параўн. рус. волхвы ’людзі, якія ходзяць па сёлах і славяць бога’.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

пато́мства, -а, н., зб.

1. Маладое пакаленне ў адносінах да старэйшых, бацькоў.

Не пакінуў патомства (не меў дзяцей). Жаўна са сваім патомствам (з дзіцянятамі).

2. Людзі будучых пакаленняў.

Подзвігі народа будзе помніць удзячнае п.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

рассудзі́ць, -суджу́, -су́дзіш, -су́дзіць; -су́джаны; зак.

1. каго-што. Разабраўшы абставіны, факты, вырашыць, хто правы, хто вінаваты.

Р. спрэчку.

Людзі нас рассудзяць.

2. Абдумаць, рашыць, разважыць.

Сама сабе рассуджу.

|| незак. рассу́джваць, -аю, -аеш, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

заано́зы

(ад заа- + -ноз)

інфекцыйныя хваробы жывёл (чума, бруцэлёз, сап і інш.), якімі могуць заражацца людзі.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г., часткова)

Паля́нцы, паляўцы́ ’людзі, якія жывуць у бязлеснай мясцовасці’ (Сл. ПЗБ). Да поле, параўн. паляне.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

жыллё, -я́, н.

1. Месца, дзе жывуць людзі; населенае месца.

Недалёка ад жылля.

2. Памяшканне (дом, хата, пакой і інш.), у якім хто-н. жыве.

Атрымаць ж.

Будаваць ж.

|| прым. жыллёвы, -ая, -ае.

Жыллёвыя ўмовы.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

Мірота ’людзі, грамадства’ (ТС). Да мір 2. Аб суфіксе ‑ота гл. Сцяцко, Афікс. наз., 205.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

рабфа́кавец, ‑каўца, м.

Навучэнец рабфака. [Сцёпка:] — Сярод нашых рабфакаўцаў розныя людзі: і моладзь, і людзі сталыя, з бародамі. Колас.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

іло́ты

(гр. heilotai)

1) земляробы ў Стараж. Спарце, якія знаходзіліся ў становішчы рабоў;

2) перан. бяспраўныя людзі.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г., часткова)

пу́бліка

(польск. publika, ад лац. publicus = грамадскі)

людзі, якія знаходзяцца дзе-н. у якасці слухачоў, гледачоў, наведвальнікаў.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г., часткова)