дзы́ндра, ‑ы, ж.

Абл. Шлак. Канец вуліцы пры чыгунцы высыпаны чорна-блішчастаю дзындраю, і заўсёды пахне тут ву вольным, дымам. Чорны.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

эпіфі́з, ‑а, м.

Спец.

1. Верхні мазгавы прыдатак; шышкападобная залоза ў пазваночных жывёл і чалавека.

2. Сустаўны канец доўгіх трубчастых касцей.

[Ад грэч. épífisis — шышка.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

а́мба

(рус. амба, ад іт. ambo = два нумары латарэйнага білета)

разм. усё, канец.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)

парахарда́ліі

(ад пара- + гр. chorde = струна)

участкі храстка, якія ахопліваюць галоўны канец хорды.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)

тэламарфо́з

(ад гр. telos = канец + -марфоз)

напрамак эвалюцыі арганізмаў у бок вузкай спецыялізацыі.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)

тэло́м

(ад гр. telos = канец)

канцавы цыліндрычны ўчастак цела прымітыўных наземных вышэйшых раслін.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)

worm​1 [wɜ:m] n.

1. чарвя́к

2. раба́к, гліст

3. нікчэ́мны чалаве́к

♦

the worm will turn уся́каму цярпе́нню ёсць кане́ц

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

траі́цца несов.

1. в разн. знач. трои́ться;

кане́ц кана́та тро́іцца — коне́ц кана́та трои́тся;

2. страд. трои́ться; стра́иваться; см. траі́ць

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

інжыне́рства, ‑а, н.

1. Прафесія, занятак інжынера. Лоўгач прыйшоў дахаты і ўрачыста абвясціў Зосі: — Канец інжынерству, Зосечка. Савіцкі.

2. зб. Разм. Інжынеры.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

Ду́пка ’тупы канец яйка, пушка, пятка’ (Бяльк.). Відавочна, памяншальная форма ад ду́па ’anus’ (гл.), запазычанага з польск. мовы. Метафара. Параўн. і ўкр. дыял. ду́па ’тупы канец яйца’.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)