зла́тка, ‑і, ДМ ‑тцы; Р мн. ‑так; ж.

Жук, які мае яркую афарбоўку з металічным адлівам.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

карае́д, ‑а, М ‑дзе, м.

Дробны жук-шкоднік бурага або чорнага колеру, які грызе драўніну і кару дрэў.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

счарве́ць, ‑ее; зак.

Разм. Тое, што і счарвівець. Грыб ад старасці ўжо счарвеў, спадыспаду яго спаласаваў жук... Сачанка.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

перыстакры́лка, ‑і, ДМ ‑лцы; Р мн. ‑лак; ж.

Жук сямейства перыстакрылых з вельмі вузкімі махрыстымі па краях крыльцамі.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

старале́ссе, ‑я, н.

Месца, зарослае старым лесам. [Хлопец:] — Слухайце [дзядзька], а чаму гэта толькі тут кавалак старалесся, а далей маладняк? Жук.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

шпа́нка, ‑і, ДМ ‑нцы; Р мн. ‑нак; ж.

Жук сямейства нарыўнікаў, шкоднік лісцевых дрэў і кустоў; шпанская мушка.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

Касматая бронзаўка, гл. Алёнка (жук)

Беларуская Савецкая Энцыклапедыя (1969—76, паказальнікі; правапіс да 2008 г., часткова)

вадалю́б, ‑а, м.

1. Вадзяны жук атрада цвердакрылых.

2. Пра расліну, якая спажывае многа вады, любіць расці ў вільготных мясцінах.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

ziemniaczany

бульбяны; ◊ stonka ~a заал. каларадскі жук

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)

хрушч, род. хрушча́ м.

1. зоол. хрущ, ма́йский жук;

2. чаще мн., кул. хво́рост

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)