падскла́д Двайная баразна, якая ўтвараецца пры ворыве ўсклад (Навагр.).

Беларускія геаграфічныя назвы. Тапаграфія. Гідралогія. (І. Яшкін, 1971, правапіс да 2008 г.)

me

[mi:, unstressed mi]

pron. the objective case of I

мяне́

to me — мне

with me — са мно́ю, пры мне

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс)

toenail

[ˈtoʊneɪl]

1.

n.

1) пазно́гаць на па́льцы нагі́

2) цьвік убі́ты наўскася́к (пры зьбіва́ньні)

2.

v.t.

зьбіць цьвіко́м наўско́с

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс)

вазі́ць, важу, возіш, возіць; незак., каго-што.

1. Дастаўляць, перамяшчаць каго‑, што‑н. пры дапамозе транспарту. Вазіць пасажыраў. □ Дзень пры дні.. [Леапольд Гушка] вазіў каменне.. на шашу. Чорны.

2. Катаць. Вазіць дзяцей на аўтамабілі.

•••

Вазамі вазіць — вазіць у вялікай колькасці.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

паплёт, ‑у, М ‑лёце, зб., м.

1. Пруты, пры дапамозе якіх салома прывязваецца да лат пры крыцці страхі саломай.

2. Абл. Жэрдкі (латы, пруты, дошкі), якія насцілаюцца на кроквы. Страха знізу нібы ззяла: жоўценькі паплёт, жоўценькая салома. Мележ.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

забалаці́раваць, ‑рую, ‑руеш, ‑руе; зак., каго.

Не выбраць пры балаціроўцы. Забалаціраваць кандыдата ў дэпутаты.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

геліяско́п, ‑а, м.

Спецыяльны акуляр, які выкарыстоўваецца пры разгляданні паверхні Сонца ў астранамічную трубу.

[Ад грэч. hēlios — сонца і scopéō — наглядаю.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

бронхаскапі́я, ‑і, ж.

Метад даследавання дыхальных шляхоў (трахеі і бронхаў) пры дапамозе спецыяльнага прыбора.

[Ад грэч. bronchos — горла і грэч. skopeō — гляджу.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

варыяэкра́н, ‑а, м.

Спец. Экранны відарыс, які змяняецца пры кінапраекцыі па канфігурацыі і памерах.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

ба́мпер, ‑а, м.

Буфер, які аслабляе сілу ўдару аўтамабіля пры сутыкненні з чым‑н.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)