◎ Пупу́шка ’пупышка’ (Гарэц.; ашм., Стан.; лоеў., жытк., Мат. Гом.), пу́пушка, путных ’тс’ (Др.). Гл. пупышка.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
Ро́сказ і раска́з ’загад’ (Нас., Касп., Байк. і Некр., Стан. (Кітаб)). З польск. rozkaz ’тс’.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
anxiety
[æŋˈzaɪəti]
n., pl. -ties
1) трыво́га f., непако́й -ю m., асьцяро́га, бо́язь, па́ніка f.
2) мо́цнае жада́ньне
3) Psych. хвараві́ты стан бо́язі й непако́ю
Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс)
заціка́ўленасць, ‑і, ж.
Стан зацікаўленага; інтарэс, цікавасць да чаго‑н. Матэрыяльная зацікаўленасць. □ У зале неспакойна. Няма зацікаўленасці да прамовы Гарбулёва, якога чулі шмат разоў. Бядуля.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
зніка́нне, ‑я, н.
Дзеянне і стан паводле знач. дзеясл. знікаць — знікнуць. І толькі буйная, сакавітая трава зялёным шырокім кустом разрасталася на месцы знікання крынічкі. Колас.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
закрыўле́нне, ‑я, н.
1. Дзеянне паводле знач. дзеясл. закрыўляць — закрываць і стан паводле знач. дзеясл. закрыўляцца — закрывіцца.
2. Выгіб, скрыўленая частка чаго‑н. Закрыўленне ракі.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
запа́льчывасць, ‑і, ж.
Уласцівасць і стан запальчывага; гарачнасць, парыў. [Гунава] шкадаваў толькі, што паказаў нейкую бабскую запальчывасць: тупаў нагамі і цкаваў Сімона сваім няўдалым сабакам. Самуйлёнак.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
ачы́стка, ‑і, ДМ ‑тцы, ж.
Дзеянне паводле знач. дзеясл. ачышчаць — ачысціць; дзеянне і стан паводле знач. дзеясл. ачышчацца — ачысціцца.
•••
Для ачысткі сумлення — каб супакоіцца.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
азо́ранасць, ‑і, ж.
Уласцівасць і стан азоранага. Мяккая задуменнасць і ўнутраная душэўная азоранасць яго [Куляшова] верша, увесь час суправаджаюцца моцнымі, цвёрдымі, мужнымі інтанацыямі і рытмамі. Перкін.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
дзеепрыме́тнік, ‑а, м.
Форма дзеяслова, у якой сумяшчаюцца адзнакі дзеяслова (час, стан, трыванне) і прыметніка (змена па родах, скланенне). Дзеепрыметнікі залежнага стану. Дзеепрыметнікі незалежнага стану.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)