Verbum

імча́цца, -чу́ся, -чы́шся, -чы́цца; -чы́мся, -чыце́ся, -ча́цца; -чы́ся; незак.

Вельмі хутка перамяшчацца, ехаць, бегчы.

І. што ёсць сілы.

імча́ць, -чу́, -чы́ш, -чы́ць; -чы́м, -чыце́, -ча́ць; -чы́; незак.

1. каго-што. Вельмі хутка везці, несці каго-, што-н.

Поезд імчыць пасажыраў.

2. Тое, што і імчацца (разм.).

Сані і. з гары.

імша́, -ы́, ж.

1. У каталіцкай царкве: літургія, абедня.

2. Харавы музычны твор, прызначаны для літургіі.

імша́нік, -а, мн. -і, -аў, м.

Уцепленае памяшканне для зімоўкі пчол.

імша́ны, -ая, -ае.

Зарослы мохам.

Імшанае покрыва.

Імшанае балота.

імша́ра, -ы, мн. -ы, імша́р, ж.

Мохавае балота.

Топкія імшары.

Асушыць імшары.

імша́рына, -ы, мн. -ы, -рын, ж.

Тое, што і імшара.

імшы́сты, -ая, -ае.

1. Парослы мохам.

І. бераг.

2. Падобны на мох.

Імшыстая трава.

|| наз. імшы́стасць, -і, ж.

імшы́ць, -шу́, -шы́ш, -шы́ць; -шы́м, -шыце́, -ша́ць; незак., што.

Перакладваць мохам бярвёны, ставячы цёплы будынак.

І. зруб.

імя́, імя́ і імені, Д імю і імені, мн. імі і імёны, імяў, імён і імёнаў, н.

1. Асабістая назва чалавека, якая даецца яму пры нараджэнні.

Уласнае і.

Яго і. — Сяргей.

2. Поўная асабістая назва чалавека з імем па бацьку, а таксама яго прозвішчам.

Завуць Раман, а і. па бацьку Пракопавіч.

3. Спадчыннае афіцыйнае найменне, якое паказвае на прыналежнасць чалавека да пэўнай сям’і, напр., у беларусаў: Брыль, Гарэцкі, Дубоўка, Карскі, Мележ, Насовіч, Шырма, Янчук.

4. Асабістая вядомасць, рэпутацыя.

Вучоны з сусветным імем.

5. Назва прадмета, з’явы.

Расліна альяс вядома пад імем сталетнік.

6. У выразе: у імя́ каго-чаго — у памяць, у гонар каго-, чаго-н. (высок.).

У і. дружбы.

7. у знач. прыназ. з Р. Названы ў гонар каго-, чаго-н.

Тэатр і.

Янкі Купалы.