ка́ча
(іт. сассіа = літар. паляванне, пагоня)
паэтычны і музычны твор, які ўзнік у Італіі ў 14 ст. і звязаны з адлюстраваннем сцэн палявання.
Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)
кінеты́чны
(гр. kinetikos)
1) які мае адносіны да кінетыкі;
2) звязаны з рухам;
к-ая энергія — энергія цела, якое рухаецца, энергія механічнага руху.
Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)
малеі́навы
(ад лац. malum = яблык)
звязаны з арганічнай кіслатой, якая ў форме бясколерных крышталёў выпрацоўваецца сінтэтычна і выкарыстоўваецца для сінтэзу розных хімічных злучэнняў.
Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)
матрыклі́нны
(ад лац. mater, -tris = маці + гр. klino = нахіляю)
звязаны з формай выяўлення спадчыннасці, пры якой у нашчадкаў відавочная перавага ўласцівасцей мацярынскага арганізма.
Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)
нейрагумара́льны
(ад нейра- + гумаральны)
звязаны з сумесным уздзеяннем нервовай сістэмы і гумаральных фактараў на органы, тканкі і фізіялагічныя працэсы (напр. н-ая рэгуляцыя).
Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)
паркінсані́зм
(ад англ. Parkinson = прозвішча англ. урача)
хваравіты стан, звязаны з паражэннем глыбокіх аддзелаў галаўнога мозгу пры энцэфаліце, атэрасклерозе сасудаў мозгу і інш.
Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)
таталіта́рны
(фр. totalitaire, ад лац. totus = увесь, цэлы)
звязаны з адкрыта тэрарыстычнай дыктатурай і задушэннем дэмакратычных свабод (напр. т. рэжым, т-ая дзяржава).
Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)
тэарэты́чны
(гр. theoretikos = які даследуе, аглядае)
1) які засноўваецца на тэорыі, звязаны з тэорыяй;
2) які займаецца пытаннямі тэорыі (напр. т-ая фізіка).
Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)
цэйтра́ферны
(ад ням. Zeit = час + raffen = падбіраць)
звязаны з кіназдымкай, якая праводзіцца адзінкавымі кадрамі з роўнымі інтэрваламі (напр. пры паказе працэсу распускання кветкі).
Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)
эпі́фара
(гр. epiphora = паўтарэнне)
стылістычны прыём, звязаны з паўтарэннем у канцы вершаваных радкоў аднаго і таго ж слова, рытмічнай канструкцыі, выразу (параўн. анафара).
Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)