перажыва́нне, ‑я, н.
1. Дзеянне і стан паводле знач. дзеясл. перажываць.
2. Асобы псіхічны стан, які выяўляецца ў наяўнасці якіх‑н., звычайна непрыемных, адчуванняў, пачуццяў. Змучаны бяссоннем і душэўнымі перажываннямі, Злобіч меў цяпер выгляд яшчэ больш пахмуры і суровы. М. Ткачоў. У маладосці рэдка здараецца, каб не спалася, хіба толькі ў часы цяжкіх перажыванняў, гора. Шамякін.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
зача́цце, ‑я, н.
Дзеянне і стан паводле знач. дзеясл. зачаць 1; апладненне, пачатак цяжарнасці. О таямніца таямніц — зачацце травінкі кволай, звера, чалавека! Рудкоўскі.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
заяда́нне, ‑я, м.
1. Дзеянне паводле дзеясл. заядаць — заесці (у 2 знач.).
2. Дзеянне і стан паводле дзеясл. заядаць — заесці (у 4 знач.).
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
збліжэ́нне, ‑я, н.
Дзеянне паводле знач. дзеясл. збліжаць — зблізіць; дзеянне і стан паводле знач. дзеясл. збліжацца — зблізіцца. Збліжэнне тэорыі з практыкай. Збліжэнне поглядаў.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
гасці́цца, госціцца; безас. незак., каму.
Разм. Пра стан, адчуванне каго‑н. у гасцях. — Ну, як жа вам, панічок, гасцілася? — пытала бабка Лабановіча. Колас.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
біятэлеметры́я, ‑і, ж.
Вымярэнне на адлегласці паказчыкаў, якія характарызуюць стан біялагічных аб’ектаў (напрыклад, пульсу, тэмпературы, крывянога ціску ў касманаўтаў, спартсменаў); ажыццяўляецца сродкамі тэлемеханікі.
[Ад грэч. bíos — жыццё, tēle — далёка і metreo — вымяраю.]
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
аслупяне́нне, ‑я, н.
Стан паводле знач. дзеясл. аслупянець. Не відаць было, ці.. [гаспадар] куды гэтак пільна ўзіраецца, ці проста закамянеў у дзіўным аслупяненні. Зарэцкі.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
аб’ектывізава́насць, ‑і, ж.
Стан, уласцівасць аб’ектывізаванага. Песенна-інтанацыйны, працяжна-напеўны склад радка, здаецца, найбольш і стварае ў вершы ўражанне яго эпічнай аб’ектывізаванасці. Лойка.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
імпатэ́нтны, ‑ая, ‑ае.
1. Які мае адносіны да імпатэнцыі. Імпатэнтны стан. // Які пакутуе на імпатэнцыю.
2. перан. Бяссільны што‑н. зрабіць, творча бясплодны.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
малакро́ўе, ‑я, н.
Хваравіты стан, які характарызуецца памяншэннем колькасці крыві або якасным змяненнем яе саставу (памяншэннем колькасці чырвоных крывяных цельцаў і гемаглабіну); анемія.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)