denigrate

[ˈdenɪgreɪt]

v.t.

чарні́ць (хара́ктар, рэпута́цыю); паніжа́ць

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс)

самолюби́вый самалюбі́вы, самалю́бны;

он о́чень самолюби́в ён ве́льмі самалюбі́вы;

самолюби́вый хара́ктер самалю́бны хара́ктар.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (актуальны правапіс)

неро́вный в разн. знач. няро́ўны;

неро́вная пове́рхность няро́ўная паве́рхня;

неро́вный хара́ктер няро́ўны хара́ктар.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (актуальны правапіс)

áusgeglichen

a ро́ўны, ураўнава́жаны

~er Charákter [k-] — ураўнава́жаны хара́ктар

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.)

артысты́чны, -ая, -ае.

1. гл. артыст.

2. Уласцівы артысту.

А. характар.

Артыстычныя схільнасці.

3. Вельмі ўмелы, майстэрскі.

Артыстычная работа.

Заданне выканана артыстычна (прысл.).

|| наз. артысты́чнасць, -і, ж. (да 2 і 3 знач.).

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (пад рэд. І. Л. Капылова, 2022, актуальны правапіс)

трыва́нне², -я, мн. -і, -яў, н.

У граматыцы: катэгорыя дзеяслова, якая выражае характар працякання дзеяння ў адносінах да выніку, працягласці, яго мяжы.

Закончанае т.

Незакончанае т.

|| прым. трыва́льны, -ая, -ае.

Трывальная па́ра.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (пад рэд. І. Л. Капылова, 2022, актуальны правапіс)

аказёніць, ‑ню, ‑ніш, ‑ніць; зак., што.

Разм. Надаць чаму‑н. казённы характар, зрабіўшы сухім, фармальным.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

surly [ˈsɜ:li] adj. пану́ры; гру́бы;

a surly disposition ке́пскі хара́ктар;

in a surly manner суро́ва; няве́тліва

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

арганізава́ны, -ая, -ае.

1. Аб’яднаны, згуртаваны, які ўваходзіць у склад якой-н. арганізацыі.

А. калектыў.

2. Планамерны, упарадкаваны.

А. характар партызанскай барацьбы.

3. Дысцыплінаваны, які дзейнічае дакладна і планамерна.

|| наз. арганізава́насць, -і, ж.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (пад рэд. І. Л. Капылова, 2022, актуальны правапіс)

аблі́чча, -а, н.

1. Знешні выгляд, сукупнасць адметных рыс каго-, чаго-н.; рысы і выраз твару.

Сціранне аблічча старой вёскі.

Знаёмае а.

2. перан. Характар, духоўны склад.

Маральнае а. чалавека.

Нацыянальнае а. літаратуры.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (пад рэд. І. Л. Капылова, 2022, актуальны правапіс)