ка́йзер, ‑а, м.

Імператар у «Свяшчэннай Рымскай імперыі» і Германскай імперыі. // Асоба, якая мае гэты тытул.

[Ням. Kaiser ад лац. caesar — цар, цэзар.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

ДАФІ́Н

(франц. dauphin),

з 12 ст. тытул феад. уладальнікаў графстваў Аверні і В’енуа (пазней Дафінэ). Пасля далучэння тэр. Дафінэ да ўладанняў франц. караля (сярэдзіна 14 ст.) Д. — тытул наследніка франц. прастола. Адменены ў 1830.

т. 6, с. 68

Беларуская Энцыклапедыя (1996—2004, правапіс да 2008 г., часткова)

Highness [ˈhaɪnəs] n. высо́касць (тытул);

His Highness Prince Leopold Яго высокасць прынц Леапольд

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

viscountess [ˌvaɪkaʊnˈtes] n. вікантэ́са (тытул);

Viscount and Viscountess Osborne віко́нт і вікантэ́са О́сбарн

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

шах​I м. гіст. (тытул) Schah m -s, -s

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс) 

Dúrchlaucht

f -, -en высок., уст. све́тласць (тытул)

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.) 

Тытулёвы ‘карункавы, цюлевы’ (Сцяшк. Сл.). Няясна; відавочна, ад туль, тулі (гл.), у тым ліку ‘вэлюм’, магчыма, пад уплывам тытул 2 ‘вясельны чын’.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

ге́рцагства, ‑а, н.

1. Уладанне герцага; дзяржава або вобласць на чале з герцагам.

2. Тытул герцага. Атрымаць герцагства.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

bestow [bɪˈstəʊ] v. fml (on/upon) прысуджа́ць (званне); прысво́йваць;

bestow a title прысво́йваць ты́тул

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

магі́стр, -а, мн. -ы, -аў, м.

1. У некаторых краінах: вучоная ступень, а таксама асоба, якая мае такую ступень.

М. філасофіі.

2. У Сярэднія вякі: кіраўнік духоўна-рыцарскага каталіцкага ордэна.

|| прым. магі́старскі, -ая, -ае.

Магістарская дысертацыя.

М. тытул.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)