пара́дзіць, ‑ра́джу, ‑ра́дзіш, ‑ра́дзіць; зак., што і зінф.
Даць параду, падказаць, як дзейнічаць. Дзед бездапаможна трасе галавой, разводзіць рукамі. Ну, што ёй парадзіць?Колас.
•••
Нічога не парадзіш — а) аб немагчымасці зрабіць што‑н. так, як хочаш. Маці пачала яе адгаворваць, не пускаць. Ды дзе там — нічога не парадзіш з упартаю дачкою!Якімовіч; б) пра неабходнасць згадзіцца з тым, што ёсць. Нічога не парадзіш, прыйшлося Беразоўскаму прывезці бульбу і муку.С. Александровіч.
Быць прычынай узнікнення, з’яўлення чаго‑н. Эпоха, што парадзіла і абумовіла творчасць Купалы, характарызуецца падзеямі выключнай гістарычнай важнасці.Івашын.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
Ба́іць ’гаварыць, пускаць чуткі; малоць глупства, пустасловіць; расказваць казкі’ (Нас., Бяльк.), ба́яць (Шат., Касп.). Рус.ба́ить, ба́ять, укр.ба́яти ’апавядаць; вядзьмарыць’, польск.bajać, чэш.bájiti ’гаварыць’, балг.ба́я ’вядзьмару’, серб.-харв.ба̏јати ’тс’ і г. д. Прасл.bajati bajǫ да і.-е.*bhä‑ (: *bhō‑) ’гаварыць’: ст.-грэч.φημί, φᾱμί ’гавару’ φήμη, φᾱ́μα ’голас, чуткі’, φωνή голас’, лац.fāri ’казаць’, fāma ’слава, чуткі, апавяданне і г. д.’ Бернекер, 39; Фасмер, 1, 140; Кюнэ (Poln., 42) лічыць паланізмам (польск.bajanie) і аддзеяслоўнае ба́енне (Касп., Нас.). Няпэўна.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
áusschießen
*
1.
vt
1) вы́біць (што-н. выстралам)
2) вы́капаць (яму)
3) бракава́ць
2.
vi(s)
1) пуска́ць па́расткі
2) прарэ́звацца (аб зубах)
Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.)
пылм. Staub m -(e)s;
быць у пыле bestáubt [stáubig] sein;
зме́сці пылábstäuben vt, ábstauben vt, den Staub ábwischen;
◊
пуска́ць пыл у во́чыразм. Sand in die Áugen stréuen (каму-н.D), bláuen Dunst vórmachen (каму-н.D)
Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс)
wúrzeln
vi
1) пуска́ць карэ́нне, укараня́цца
2) (inD) перан. карані́цца (у чым-н.)
wir háben féste gewúrzelt — разм. мы папрацава́лі як ма́е быць
Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.)
dribble
[ˈdribəl]1.
v.
1) ка́паць
2) пуска́ць сьлі́ну
3) Sport. адбіва́ць мя́чык аб падло́гу (у баскетбо́ле)
2.
n.
1) ка́паньне n.
2) мала́я ко́лькасьць
3) Sport. адбіцьцё мя́чыка аб падло́гу, дры́блінг -у m.
Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс)
Keim
m -(e)s, -e
1) па́растак, заро́дак
~e tréiben* — прараста́ць, пуска́ць па́расткі
etw. im ~e erstícken — задушы́ць што-н. у заро́дку
2) мед. мікро́б
Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.)
stool
[stu:l]1.
n.
1) усло́н -а m., зэ́даль -ля m.; сто́лак, сто́лачак -ка m., табурэ́тка f.
2) Med. стул -у m., спаражне́ньне n.
3) ко́рань або́ пень, які́ пуска́е па́расткі
2.
v.i.
пуска́ць па́расткі
Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс)
founder
I[ˈfaʊndər]
n.
заснава́льнік -а m., заснава́льніца f.
II[ˈfaʊndər]
n.
плаві́льшчык -а m., ліце́йшчык -а m.
III[ˈfaʊndər]1.
v.i.
1) патана́ць, тану́ць, ісьці́ на дно
2) закульга́ць (пра каня́)
2.
v.t.
затапля́ць, пуска́ць на дно
Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс)
загада́ць1, ‑аю, ‑аеш, ‑ае; зак., каму.
1.зінф. Аддаць загад. Прыйшоўшы ў роту, лейтэнант загадаў збірацца да выступлення.Мележ.// Распарадзіцца, наказаць. Чалавек загадаў брыгадзе зараз жа адчапіць паравоз і пускаць яго на бліжэйшы мосцік.Паслядовіч.Настаўніца загадала вывучыць на памяць верш.Шахавец.
2.Разм. Апавясціць (аб сходзе). Загадаць на сход.
загада́ць2, ‑аю, ‑аеш, ‑ае; зак., што.
1. Прапанаваць загадку або пытанне для разгадка адказу. Загадаць загадку. Загадаць рэбус.
2. і без дап. Задумаўшы што‑н., імкнуцца знайсці адказ, угадаць вынік па картах, па якіх‑н. прыметах. [Бабка Параска] загадала: калі азірнецца [Лабановіч], дык з ім нічога благога не здарыцца ў дарозе, і ён шчасліва вернецца назад.Колас.//Разм. У думках спыніцца на чым‑н., выбраць што‑н. Загадаць лік.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)