графі́н, ‑а, м.
Шкляная пасудзіна з вузкім доўгім горлам для вады або віна.
[Ад іт. caraffina.]
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
жало́нка, -і, ДМ -нцы, мн. -і, -нак, ж. (спец.).
Пасудзіна, што выкарыстоўваецца для пад’ёму вадкасці, пяску і буравой гразі пры бурэнні свідравін.
|| прым. жало́начны, -ая, -ае.
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)
мі́ска, -і, ДМ місцы, мн. -і, -сак, ж.
Шырокая і глыбокая пасудзіна круглай формы для яды.
|| памянш. мі́сачка, -і, ДМ -чцы, мн. -і, -чак, ж.
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)
слязні́ца, -ы, мн. -ы, -ні́ц, ж.
1. У Старажытным Рыме: пасудзіна, у якую збіралі слёзы, калі плакалі па нябожчыку.
2. Слёзны мяшок каля вока, дзе збіраюцца слёзы.
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)
сту́па, -ы, мн. -ы, ступ, ж.
Драўляная або металічная пасудзіна, у якой таўкуць што-н. таўкачом.
◊
Таўчы ваду ў ступе (разм., неадабр.) — займацца пустымі размовамі, непатрэбнай справай.
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)
бензаба́к, ‑а, м.
Пасудзіна для вадкага паліва ў якой‑н. машыне, самалёце і пад.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
ко́лба, ‑ы, м.
Шарападобная або канічная шкляная пасудзіна з доўгім горлам для хімічных работ.
[Ням. Kolbe.]
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
куры́льніца, ‑ы, ж.
Пасудзіна, у якой спальваюць пахучыя рэчывы для абкурвання каго‑, чаго‑н.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
ГЛЯК,
ганчарны выраб; гліняная пасудзіна для захоўвання і транспарціроўкі вадкіх рэчываў — алею, квасу, вады і інш. Часам у ім заварвалі чай, настойвалі зёлкі. Шарападобная, радзей крыху падоўжаная пасудзіна з кароткім вузкім горлам з літком або без яго, з 1—2 ручкамі. Памеры ад цацачных (0,1 л) да вялікіх (8—10 л). Рабілі глякі чорна-задымленыя, паліваныя, зрэдку гартаваныя, упрыгожвалі глянцаваным і лінейна-хвалістым контррэльефным арнаментам, ангобнай размалёўкай.
т. 5, с. 311
Беларуская Энцыклапедыя (1996—2004, правапіс да 2008 г., часткова)
піяла́, -ы́, мн. -ы́, пія́л, ж.
Круглая невысокая пасудзіна без ручак для піцця, вузкая знізу і шырокая ўверсе (выкарыстоўваецца ў многіх культурах для чаю, інш. напіткаў).
П. кумысу.
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)