smrodzić

незак. разм. смуродзіць; псаваць паветра

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)

Во́здух ’паветра’ (Бяльк.). Запазычанне з рус. воз́дух ’тс’.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

powietrze

н. паветра;

ciekłe powietrze фіз. вадкае паветра;

sprężone powietrze фіз. сціснутае паветра;

w ~u — у паветры;

na (wolnym) ~u — на (вольным, адкрытым) паветры

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)

загазава́насць, ‑і, ж.

Насычанасць шкодным газам. Загазаванасць паветра.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

гігро́метр, ‑а, м.

Прыбор для вызначэнне вільготнасці паветра.

[Ад грэч. hygrós — вільготны і metréō — мераю.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

паветраахаладжа́льнік, ‑а, м.

Спец. Апарат для ахаладжэння паветра.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

паветраачышча́льнік, ‑а, м.

Спец. Апарат для ачысткі паветра.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

паветранаграва́льны, ‑ая, ‑ае.

Які служыць для награвання паветра.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

пыламе́р, ‑а, м.

Прылада для вымярэння запыленасці паветра.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

увільгатня́льнік, ‑а, м.

Прыбор, прыстасаванне для ўвільгатнення паветра.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)