не́сціся I несов.

1. (быстро двигаться) нести́сь, мча́ться; (удаляться) уноси́ться;

2. страд. нести́сь; см. не́сці I 1, 2

не́сціся II несов. (о птице) нести́сь, класть я́йца

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

nsinn

m -(e)s бяссэ́нсіца, бязглу́дзіца, недарэ́чнасць, глу́пства

~ rden [verzpfen] — не́сці лухту́

~ mchen [triben*] — рабі́ць ду́расці [глу́пства]

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.) 

mtverantwortlich

a які́ раздзялце адка́знасць (з кім-н.)

~ sein — не́сці адка́знасць ра́зам [суме́сна] з кім-н.

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.) 

па́ха ж. анат. Achselhöhle f -, -n, Achselgrube f -, -n;

пад па́хай nter dem Arm;

не́сці што-н. пад па́хай twas nter dem Arm trgen*

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс) 

адка́зваць

1. гл. адказаць;

2. (несці адказнасць):

адка́зваць за вы́нікі die Flgen trgen*;

адка́зваць галаво́ю mit dem Kopf instehen* (за што-н. für A)

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс) 

Лы́льіццанесці выліўкі (аб курыцы)’ (Растарг.) з [й]ільлі́цца, у якім [й]‑прыстаўны замяніўся на л‑, пасля яго і > ы (як, напрыклад, сыграць) < льлі́цца ’тс’, у якім ‑л‑ таксама з й, параўн. ён лье [лʼйе] — драг. льле́ ’лье’. Да ліць (гл.).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

Насі́ць у розных значэннях ’насіць’, укр. носи́ти, рус. носи́ть, польск. nosić, чэш. nositi, славац. nosiť, в.-луж. nosyć, н.-луж. nosyś, славен. nósiti, серб.-харв. но̀сити, балг. но́ся, макед. носи, ст.-слав. носити. Звязана чаргаваннем з несці (гл.).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

індыгафе́ра

(ад індыга + лац. ferre = несці)

травяністая або кустовая расліна сям. бабовых з няпарнаперыстым лісцем і ружовымі, пурпуровымі або белымі кветкамі ў гронках, пашыраная ў тропіках і субтропіках; дае сіні фарбавальнік індыга.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)

Трындо́ліць ‘пустасловіць, несці лухту’ (Скарбы), ‘гаварыць хутка, абы-што’ (Сцяшк. Сл.), трындэ́ліць ‘доўгі час гаварыць адно і тое ж’ (Зайка Кос.), сюды ж трындола ‘пустаслоў’ (Скарбы₂), трундо́ля ‘балбатун’ (Сцяшк. Сл.). Экспрэсіўнае ўтварэнне з суф. ‑ол‑/‑эл‑ на базе імітатыва, гл. трындзець.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

ДЗЕЯЗДО́ЛЬНАСЦЬ,

у праве здольнасць грамадзяніна або юрыдычнай асобы сваімі дзеяннямі набываць правы і ствараць для сябе юрыдычныя абавязкі, несці адказнасць за ўчыненае правапарушэнне. У Рэспубліцы Беларусь поўнай Дз. валодаюць грамадзяне па дасягненні паўналецця (18 гадоў). Юрыд. асобы набываюць Дз., як і праваздольнасць, з моманту іх узнікнення. Правы і законныя інтарэсы непаўналетніх, а таксама грамадзян, прызнаных недзеяздольнымі ў выніку псіхічнай хваробы або разумовай непаўнацэннасці, абараняюцца іх законнымі прадстаўнікамі — бацькамі, усынавіцелямі або апекунамі. Ніхто не можа быць абмежаваны ў Дз. інакш, як у выпадках, прадугледжаных законам.

С.У.Скаруліс.

т. 6, с. 108

Беларуская Энцыклапедыя (1996—2004, правапіс да 2008 г., часткова)