lubić

lubi|ć

незак. любіць; падабацца;

~ć muzykę — любіць музыку;

kto się lubić ten się czubi — хто каго любіць, той таго і чубіць

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)

банвіва́н

(фр. bon vivant = той, хто добра жыве)

уст. асоба, якая любіць жыць сабе на пацеху; гуляка.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г., часткова)

разлюбі́ць, ‑люблю, ‑любіш, ‑любіць; зак., каго-што.

Пакінуць, перастаць любіць каго‑, што‑н. [Маці:] — Ты .. [Тальку] не любіш, сынок? — Разлюбіў, — буркнуў Вова. Марціновіч. А мы, ірвануўшыся ў космас, Сваёй не разлюбім зямлі. Панчанка.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

musikántisch

a музыка́льны, які́ лю́біць му́зыку

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.)

vergöttern

vt багатвары́ць, абагаўля́ць, ве́льмі [го́рача] любі́ць

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.)

разбра́сываться возвр., страд. раскіда́цца, раскі́двацца;

он не лю́бит разбра́сываться ён не лю́біць раскіда́цца (раскі́двацца).

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (актуальны правапіс)

пабала́каць, ‑аю, ‑аеш, ‑ае; зак.

Разм.

1. Балакаць некаторы час. [Крэшчык] любіць кампанію вышэйшага палёту, любіць пасядзець, пабалакаць, парагатаць. Колас.

2. Пагаварыць аб дробязях. [Віктару] не маўчалася, цягнула яшчэ пабалакаць з бацькам, паблазнаваць. Карпаў.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

адналю́б, ‑а, м.

Мужчына, які любіць усё жыццё толькі адну жанчыну.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

ле́жань, ‑жня, м.

Разм. Чалавек, які любіць доўга спаць, ляжаць; лодар.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

марнасло́ў, ‑слова, м.

Разм. Той, хто любіць многа гаварыць; балбатун, пустаслоў.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)