brotherly
[ˈbrʌðərli]
1.
adj.
1) бра́тні; братэ́рскі
brotherly affection — бра́тняя любо́ў, бра́тняе пачуцьцё
2) бра́цкі; шчы́ры, тава́рыскі, сябро́ўскі
in a brotherly way — па-бра́цку, шчы́ра, па-сябро́ўску
2.
adv.
па-бра́цку, шчы́ра
Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс)
густ
(польск. gust, ад лац. gustus)
1) адчуванне і разуменне прыгожага (напр. літаратурны г., мастацкі г.);
2) схільнасць, любоў да чаго-н.;
3) манера, стыль;
не па густу — не да спадобы, не па душы.
Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г., часткова)
заслужы́ць, ‑служу, ‑служыш, ‑служыць; зак., што.
1. Дзейнасцю, паводзінамі выклікаць пэўныя адносіны да сябе; стаць вартым чаго‑н. Заслужыць любоў. Заслужыць павагу. □ Малады настаўнік стараўся, наколькі мог, бліжэй падысці да дзіцячай душы, заслужыць давер’е вучняў. Колас.
2. Набыць права на што‑н. службай, працай; атрымаць за службу, працу. Заслужыць права на адпачынак. Заслужыць медаль.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
уве́рыць, ‑ру, ‑рыш, ‑рыць; зак., каго ў чым і з дадан. сказам.
Разм. Канчаткова паверыць у што‑н. Анюта і напраўду ўверыла, што ёй такі здалося... Лобан. // Пераканаць у чым‑н. [Гарбачыо:] А можа Любоў сапраўдная і страсць пар[а]стак новы Дасць роду вашаму, бо вера горы рушыць, Паверце самі і людзей уверце ў гэтым. Клімковіч.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
macierzyński
macierzyńsk|i
матчын, мацярынскі;
urlop ~i — водпуск у сувязі з нараджэннем дзіцяці;
miłość ~a — мацярынская любоў
Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)
пы́лкий
1. уст., обл. па́лкі; (горячий) гара́чы;
пы́лкие дрова́ па́лкія дро́вы;
пы́лкий ого́нь гара́чы аго́нь;
2. перен. па́лкі, гара́чы;
пы́лкая любо́вь па́лкая любо́ў;
пы́лкий ю́ноша гара́чы юна́к.
Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (актуальны правапіс)
лю́басць, ‑і, ж.
1. Пачуццё глыбокай прыхільнасці да каго‑, чаго‑н., адданасці каму‑, чаму‑н.; любоў. Праз усё жыццё пранёс Якуб Колас вялікую любасць да роднага слова. «Полымя». // Пачуццё пяшчоты, любавання; замілаванне. Не спускаючы з рук Маечку, Мікола сеў за стол, з любасцю пагладзіў яе па галоўцы. Краўчанка.
2. у знач. вык. Любата. Не дзеўчына — любасць адна. Лынькоў.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
привя́зывать несов.
1. прывя́зваць;
2. стр., архит. прывя́зваць;
3. перен. (располагать, склонять к себе) схіля́ць; (вызывать, внушать чувство привязанности) выкліка́ць прыхі́льнасць (сімпа́тыю, лю́басць, любо́ў, замілава́нне, адда́насць); (привлекать) прыва́бліваць;
Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (актуальны правапіс)
ідэа́льны
(п.-лац. idealis, ад гр. idea = паняцце)
1) які існуе толькі ў свядомасці, у ідэях і ўяўленнях;
2) які адпавядае паняццю аб ідэале; узвышаны (напр. і-ая любоў);
3) вельмі добры, узорны (напр. і-ыя ўмовы).
Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г., часткова)
Афе́кт ’моцнае хваляванне; запальчывасць і злосць’, ст.-бел. афектъ, аффектъ ’моцнае жаданне, страсць’ (канец XVI — пачатак XVII ст., Нас. гіст.; Булыка, Запазыч.). Запазычана праз польскую мову або непасрэдна з лац. affectus ’прыхільнасць, пачуццё, любоў’, гл. Гіст. лекс., 108; Булыка, Запазыч., 34; параўн., аднак, Краўчук, ВЯ, 4, 1968, 123, дзе адмаўляецца насуперак Рудніцкаму, 1, 41, непасрэднае запазычанне ўкр. афе́кт з лацінскай па акцэнталагічных прычынах — наяўнасці ў Бярынды слова з двума націскамі: а́фект і афе́кт. Магчыма, паўторнае запазычанне ў беларускую літаратурную мову з рускай (Крукоўскі, Уплыў, 76), пра што сведчыць сучасная семантыка слова.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)