благо́й​II обл. (сумасбродный, блажной) дурны́, шалёны;

◊

крича́ть (ора́ть и т. п.) благи́м ма́том крыча́ць не́мым го́ласам.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (актуальны правапіс)

Ву́хаць ’крычаць «вух!»’ (КСП); параўн. укр. ухати ’крычаць ух!’, рус. ухать ’тс’. Дзеяслоў, вытворны ад выкл. вух, адносна словаўтварэння гл. Васілеўскі, Прадукт. тыпы, 60.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

не́ма прысл

1. (роспачна крычаць і г. д.) géllend; héulend, brüllend;

2. (моўчкі) schwéigend; schwéigsam, láutlos, still, stumm

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс)

Кя́ўкаць ’мяўкаць’ (Сл. паўн.-зах.). Параўн. літ. kiáuk čioti ’гучна крычаць, тонкім голасам крычаць’ (Там жа, 2, 598), ’мяўкаць’ (Нар. лекс.). Балтызм пад уплывам мяўкаць.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

шуме́ть несов.

1. шуме́ць; (громко разговаривать) гамані́ць; (кричать) крыча́ць;

лес шуми́т лес шумі́ць (гамо́ніць);

лю́ди шумя́т лю́дзі гамо́няць (крыча́ць);

2. перен., безл. шуме́ць;

шуми́т в уша́х шумі́ць у вуша́х (у вушшу́);

в голове́ шуми́т у галаве́ шумі́ць.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (актуальны правапіс)

куга́каць, ‑аю, ‑аеш, ‑ае; незак.

Разм.

1. Плакаць (пра грудное дзіця). Кухня даўно супакоілася, і толькі цяпер кугакае дзіця. Колас.

2. Крычаць (пра саву). Дзесь воддаль у Пушчы кугакалі, пераклікаючыся, совы. Машара.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

yell

[jel]

1.

v.i.

1) крыча́ць; галасі́ць

2) гарла́ніць, гарлапа́ніць

2.

n.

крык, вы́крык -у m.

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс)

моц, -ы, ж.

1. Трываласць, мацунак.

М. тканіны.

М. жалеза.

2. Фізічная сіла.

М. рук.

3. Праяўленне чаго-н.; сіла, ступень гэтага праяўлення.

Набрацца моцы.

4. Магутнасць, сіла.

М.

Узброеных Сіл.

5. Насычанасць, канцэнтрацыя.

М. тытуню.

6. У спалучэнні з прыметнікам або займеннікам з прыназоўнікам выражае найвышэйшую ступень праяўлення дзеяння.

Крычаць на ўсю м.

Працаваць на поўную м.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (пад рэд. І. Л. Капылова, 2022, актуальны правапіс)

кляп, ‑а, м.

Кусок дрэва, скамечаная ануча і пад., якія засоўваюцца ў рот жывёле ці чалавеку, каб не даць магчымасці кусацца або крычаць. Падпольшчыкі заткнулі афіцэру рот кляпам, звязалі яму назад рукі. Пятніцкі.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

zúrufen

* vt (j-m) крыча́ць (што-н. каму-н.)

2) акліка́ць, клі́каць, зваць

j-m Béifall ~ — крыча́ць каму́-н. у знак адабрэ́ння («брава» i г.д.)

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.)