касцяне́ць, -е́ю, -е́еш, -е́е; незак.

1. (1 і 2 ас. не ўжыв.). Ператварацца ў косць, станавіцца косцю.

Рогі ў цяляці касцянеюць.

2. перан. Станавіцца нерухомым, дзеравянець ад холаду.

Ногі пачынаюць к. ад холаду.

|| зак. закасцяне́ць, -е́ю, -е́еш, -е́е і акасцяне́ць, -е́ю, -е́еш, -е́е.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

перыёст

(ад перы- + гр. osteon = косць)

верхні злучальнатканкавы слой косці, надкосніца.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)

плечево́й анат. плечавы́;

плечева́я кость плечава́я косць;

плечево́й суста́в плечавы́ суста́ў;

плечево́й по́яс плечавы́ по́яс.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

слано́вы в разн. знач. слоно́вый;

~вая косць — слоно́вая кость;

○ ~вая хваро́ба — слоно́вая боле́знь

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

szczękowy

szczękow|y

сківічны;

kość ~a — косць сківічная

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)

łonowy

łonow|y

лабковы;

kość ~a — лабковая косць

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)

АСУА́РЫЙ

[лац. ossuarium ад os (ossis) косць],

умяшчальня для касцей нябожчыка. Да асуарыяў належаць невял. аб’екты для адзіночнага пахавання (ларнак, піфас, урна), а таксама пячоры ці збудаванні для некалькіх пахаванняў (камерная грабніца, толас і інш.).

т. 2, с. 61

Беларуская Энцыклапедыя (1996—2004, правапіс да 2008 г., часткова)

Маслакі́ ’сцегнавая косць’ (в.-дзв., Сл. ПЗБ), маслакаааты ’касцісты’ (Нар. Гом.). Да масол (гл.).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

Wádenbein

n -(e)s, - анат. мала́я бярцо́вая [стрэ́лкавая] косць

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.) 

Schíenbein

n -es, -e анат. вялі́кая галёначная косць

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.)