вы́чарпаць, -аю, -аеш, -ае; -аны; зак., што.
1. Чэрпаючы, выдаліць, выбраць усё, да канца.
В. ваду з вядра.
2. перан. Зрасходаваць поўнасцю, давесці да канца.
В. усе запасы.
В. праграму.
3. перан. Уладзіўшы, вырашыўшы, пакласці канец чаму-н. (кніжн.).
Інцыдэнт вычарпаны.
|| незак. вычэ́рпваць, -аю, -аеш, -ае.
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)
падаві́ць, -даўлю́, -да́віш, -да́віць; -да́ўлены; зак., каго-што.
1. Сілай пакласці канец чаму-н., знішчыць, заглушыць.
П. паўстанне.
П. агонь праціўніка.
2. Раздушыць, перадавіць усё, многае ці ўсіх, многіх.
П. усіх жукоў.
|| незак. падаўля́ць, -я́ю, -я́еш, -я́е (да 1 знач.).
|| наз. падаўле́нне, -я, н. (да 1 знач.).
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)
сканчэ́нне, ‑я, н.
Завяршэнне, давядзенне чаго‑н. да канца; канец. За вячэрай старшыня сказаў колькі слоў аб ударным сканчэнне малацьбы, сяўбы, нарыхтовак. Чорны. Ад імя камісіі Іван Паўлавіч зачытаў вынікі экзаменаў і павіншаваў вучняў са сканчэннем школы. Васілевіч.
•••
Да сканчэння свету — назаўсёды; вельмі доўга.
Сканчэнне свету — у хрысціянскім веравучэнні — канец, пагібель свету.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
Трубе́ц экспр. ‘канец, капцы’ (ТС). Утворана на базе труба 1 ‘гібель, пагібель’ пры дапамозе размоўнага “зневажальнага” суф. ‑ец, магчыма, па ўзоры канец, капец ‘тс’.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
амі́н,
1. часціца. Заключнае слова малітваў, пропаведзей; азначае «так», «правільна».
2. у знач. наз. амі́н, ‑у, м. Разм. Канец, усё, скончана.
[Грэч. amēn яд стараж.-яўр.]
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
ба́ста, выкл.
Разм. Даволі, хопіць, канец. Схаваўся ў гушчары асаковых зараснікаў, перавязаў нагу кашуляй, сказаў сам сабе: «Баста, адваяваўся, Тарас». Асіпенка.
[Іт. basta.]
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
дзы́ндра, ‑ы, ж.
Абл. Шлак. Канец вуліцы пры чыгунцы высыпаны чорна-блішчастаю дзындраю, і заўсёды пахне тут ву вольным, дымам. Чорны.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
эпіфі́з, ‑а, м.
Спец.
1. Верхні мазгавы прыдатак; шышкападобная залоза ў пазваночных жывёл і чалавека.
2. Сустаўны канец доўгіх трубчастых касцей.
[Ад грэч. épífisis — шышка.]
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
worm1 [wɜ:m] n.
1. чарвя́к
2. раба́к, гліст
3. нікчэ́мны чалаве́к
♦
the worm will turn уся́каму цярпе́нню ёсць кане́ц
Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)
траі́цца несов.
1. в разн. знач. трои́ться;
кане́ц кана́та тро́іцца — коне́ц кана́та трои́тся;
2. страд. трои́ться; стра́иваться; см. траі́ць
Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)