пунктуа́льны
(польск. punktualny < с.-лац. punctualis, ад лац. punctum = кропка)
вельмі дакладны, акуратны ў выкананні чаго-н. (напр. п. чалавек).
Слоўнік іншамоўных слоў. Актуальная лексіка (А. Булыка, 2005, правапіс да 2008 г.)
эксцэнтры́чны
(фр. excentrique, ад лац. ех = з, паза + centrum = цэнтр)
незвычайны, дзіўны, вельмі своеасаблівы (напр. э. учынак, э-ыя паводзіны).
Слоўнік іншамоўных слоў. Актуальная лексіка (А. Булыка, 2005, правапіс да 2008 г.)
вообража́ть несов.
1. уяўля́ць;
2. (предполагать, думать) ду́маць, уяўля́ць;
◊
вообража́ть о себе́ быць (ве́льмі) высо́кай ду́мкі пра сябе́, задава́цца;
Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)
◎ На́пто ’вельмі, занадта, залішне’ (лельч., Нар. лекс.). Відаць, з натто (надто) ’надта, вельмі’ шляхам распадабнення зычных. Гл. надта.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
Неспато́льна ’надта, вельмі’ (Сцяшк.). Відаць, да пато́ля ’непрыемнасць, скруха’ (гл.), як стра́шна ’вельмі, многа’ ад страх і пад.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
kiepsko
разм. кепска, дрэнна, блага;
kiepsko z nim — ён вельмі слабы; яму кепска
Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)
bezcenny
1. бясцэнны; вельмі каштоўны;
2. неацэнны; дарагі;
bezcenny przyjaciel — дарагі (неацэнны) сябар
Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)
gardłowy
gardłow|y
гарлавы;
~a sprawa — справа жыцця або смерці; вельмі важная справа
Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)
мікра...
Першая састаўная частка складаных слоў, якая абазначае: а) вельмі малы, дробны, напрыклад: мікраарганізм, мікрараён; б) звязаны з вывучэннем або вымярэннем вельмі малых прадметаў, велічынь, напрыклад: мікрааналіз, мікраскоп, мікрабіялогія; в) мільённая доля адзінкі меры, названай у другой частцы складанага слова, напрыклад: мікраампер, мікравольт.
[Ад грэч. mikrós — маленькі, малы.]
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
нака́лены, ‑ая, ‑ае.
1. Дзеепрым. зал. пр. ад накаліць.
2. у знач. прым. Нагрэты да вельмі высокай тэмпературы.
3. у знач. прым. Разм. Вельмі напружаны, узбуджаны. Шэмет моўчкі ўстаў, абцягнуўся, абтрапаўся і зрабіў крок наперад. Адчувалася, што ён быў увесь як накалены. Лобан.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)