добры, нядрэнны, неблагі, някепскі, высакаякасны, здатны, дасканалы, удалы, прыўдалы, варты, станоўчы, слаўны, спраўны, адмысловы, выдатны, адборны, адменны, узорны, прыкладны, бездакорны, няўкорны, беззаганны, зайздросны, цудоўны, ідэальны; прыстойны, людскі, хвацкі, ладны, першакласны, першагатунковы, стопрацэнтны, запраўскі, вартны, не абы-які (разм.); дыхтоўны, файны (абл.); непаўторны, сапраўдны, непараўнальны, незраўнаны, майстэрскі, класны, першы, найпершы, царскі, анельскі, бліскучы, крыштальны, залаты, рэдкі (перан.) □ во, ого, нішто, нішто сабе, клас, першага гатунку, першага сорту, першай рукі, першай маркі, што трэба, пашукаць трэба, нічога не скажаш, цаны няма, на пяць, на славу, як на падбор, як на заказ, хоць на выстаўку, хоць куды, будзь здароў

Слоўнік сінонімаў і блізказначных слоў, 2-е выданне (М. Клышка, правапіс да 2008 г.)

далучы́ць сов.

1. (да каго, чаго) присоедини́ть (к кому, чему); приобщи́ть (к чему); присовокупи́ть (к чему);

д. каро́ву да ста́тка — присоедини́ть коро́ву к ста́ду;

д. дакуме́нты да спра́вы — присоедини́ть (приобщи́ть, присовокупи́ть) докуме́нты к де́лу;

2. (да каго, чаго) причи́слить (к кому, чему);

дарэ́мна вы ~чы́лі яго́ да лі́ку філо́сафаў — напра́сно вы причи́слили его́ к числу́ фило́софов;

3. (да чаго) (познакомить с чем-л., привлечь к участию в чём-л.) приобщи́ть (к чему); вовле́чь (во что);

д. дзяце́й да музы́чнай культу́ры — приобщи́ть дете́й к музыка́льной культу́ре;

д. да размо́вы — вовле́чь в разгово́р

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

лупі́ць I несов. (снимать кожу) обдира́ть; (кору, скорлупу — ещё) лупи́ть;

л. барана́ — обдира́ть бара́на;

л. кару́ з дрэ́ва — обдира́ть (лупи́ть) кору́ с де́рева;

2. разг. рвать;

нашто́ ты кні́гу лу́піш? — заче́м ты кни́гу рвёшь?;

3. перен., прост. (брать непомерно дорого) лупи́ть, драть;

л. ску́ру — (з каго) драть шку́ру (с кого)

лупі́ць II несов., разг. (глаза) пя́лить, тара́щить, лупи́ть

лупі́ць III несов., разг.

1. бить, драть, лупи́ть;

2. (ударять во что-л.) бить, сади́ть;

л. наго́й у дзве́ры — бить (сади́ть) ного́й в дверь;

л. як сі́дараву казу́ — лупи́ть как си́дорову ко́зу

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

заступі́ць сов.

1. (место) заня́ть;

но́выя байцы́ ~пі́лі ме́сца загі́нуўшых во́інаў — но́вые бойцы́ за́няли ме́сто поги́бших во́инов;

2. (на што) вступи́ть (во что), занять (что);

з. на паса́ду — вступи́ть в до́лжность, заня́ть до́лжность;

3. (на што) приступи́ть (к чему); заступи́ть; стать;

зме́на ~пі́ла на рабо́ту — сме́на приступи́ла к рабо́те (заступи́ла на рабо́ту);

4. (стать на пути) прегради́ть;

з. даро́гу — прегради́ть доро́гу;

5. разг. (закрыть собою от кого-л.) заслони́ть, загороди́ть;

з. сабо́ю дачку́ ад напа́ду — заслони́ть (загороди́ть) собо́ю дочь от нападе́ния;

6. (перешагнуть) переступи́ть;

конь ~пі́ў ляйчы́ну — ло́шадь переступи́ла вожжу́

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

перабі́ць сов.

1. в разн. знач. переби́ть;

п. ваўко́ў — переби́ть волко́в;

п. ку́плю — переби́ть поку́пку;

п. пах — переби́ть за́пах;

п. паду́шкі — переби́ть поду́шки;

п. мяч — переби́ть мяч;

2. (разбить во множестве) переби́ть, переколоти́ть;

п. по́суд — переби́ть (переколоти́ть) посу́ду;

3. (сломать ударом) переби́ть, перешиби́ть;

п. руку́ — переби́ть (перешиби́ть) ру́ку;

4. перегороди́ть;

п. пако́й — перегороди́ть ко́мнату;

5. (приостановить, помешать нормальному развитию чего-л.) переби́ть, прерва́ть;

п. прамо́ўцу — переби́ть (прерва́ть) ора́тора;

п. сон (апеты́т) — переби́ть сон (аппети́т);

6. (прибить иначе или в другом месте) переби́ть, переколоти́ть;

пу́гай абуха́ не пераб’е́ш!посл. пле́тью обуха́ не перешибёшь

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

прыпе́рці сов.

1. в разн. знач. припере́ть; (приставить к чему-л. — ещё) прислони́ть;

п. дзве́ры чым-не́будзь — припере́ть дверь че́м-л.;

нато́ўп ~пёр нас да пло́та — толпа́ припёрла нас к забо́ру;

ён ~пёр да нас за пяць кіламе́траўпрост. он припёр к нам за пять киломе́тров;

цэ́лы мяшо́к ~пёр на сабе́ — це́лый мешо́к припёр на себе́;

2. прост. (прийти во множестве) привали́ть;

3. безл., перен., прост. (о крайней нужде) прийти́сь кру́то;

ве́льмі ўжо яму́ ~рлао́чень уж ему́ кру́то пришло́сь;

п. да сцяны́ — (каго) припере́ть к стене́ (сте́нке) кого

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

сямёра собир. (с сущ. м. и ж. рода вместе взятыми, с сущ., ср. рода, с сущ., употребляющимися только во мн. числе, с сущ., обозначающими детей и детёнышей, с личными мест. мн. числа) се́меро;

с. дзяце́й — се́меро дете́й;

с. су́так — се́меро су́ток;

іх было́ с. — тры мужчы́ны і чаты́ры жанчы́ны — их бы́ло се́меро — три мужчи́ны и четы́ре же́нщины;

с. аднаго́ не чака́юцьпосл. се́меро одного́ не ждут;

адзі́н з со́шкай, а с. з ло́жкайпогов. оди́н с со́шкой, а се́меро с ло́жкой;

с. варо́т і ўсе ў агаро́дпогов. се́меро воро́т и все в огоро́д

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

уско́чыць сов.

1. (быстро встать) вскочи́ть;

2. вскочи́ть, вбежа́ть;

хло́пчык уско́чыў у ха́ту — ма́льчик вскочи́л (вбежа́л) в избу́;

3. (на что-л.) вскочи́ть, вспры́гнуть;

у. на ла́ўку — вскочи́ть на скаме́йку;

4. (во что-л.) вскочи́ть, впры́гнуть;

у. у ло́дку — вскочи́ть (впры́гнуть) в ло́дку;

5. перен., разг. (о нарыве, волдыре и т.п.) вскочи́ть;

на лбе ўско́чыў гуза́к — на лбу вскочи́ла ши́шка;

6. (войти стремительно, силой) ворва́ться;

байцы́ ўско́чылі ў го́рад — бойцы́ ворвали́сь в го́род;

7. (въехать вскачь на лошади) вскака́ть;

8. угоди́ть, попа́сть;

у. у я́му — угоди́ть (попа́сть) в я́му;

вось дык ~чыў! — вот так попа́лся!

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

цёмны

1. в разн. знач. тёмный; (о погружённом во мрак — ещё) мра́чный;

~ная ноч — тёмная ночь;

~ныя валасы́ — тёмные во́лосы;

~нае не́ба — тёмное (мра́чное) не́бо;

2. перен., в разн. знач. тёмный; (об отсталом — ещё) неве́жественный;

све́тлыя і ~ныя ўспамі́ны — све́тлые и тёмные воспомина́ния;

~ныя спра́вы — тёмные дела́;

ц. сэнс — тёмный смысл;

ц. чалаве́к — тёмный (неве́жественный) челове́к;

~ная вада́ — тёмная вода́;

ц. лес — (для каго) тёмный лес (для кого);

~ная спра́ва — тёмное де́ло;

ад ~нага да ~нага (ад цямна́ да цямна́) — от темна́ до темна́;

чужа́я душа́ — ц. леспосл. чужа́я душа́ — потёмки

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

прыста́ць, ‑стану, ‑станеш, ‑стане; заг. прыстань; зак.

1. (1 і 2 ас. не ўжыв.). Шчыльна прылягаючы, прымацавацца, прыліпнуць. Да мокрых кашуль дзяцей прыстала многа пяску. Бядуля. Да аднае былінкі прыстала белае пёрка. Гарбук. Холад апёк руку, яна аж прыстала да празрыстага ледзячка. Чарнышэвіч. // Шчыльна прылегчы. Дзверы добра прысталі да вушакоў. // перан. Замацавацца за кім‑н. (пра клічку, мянушку). Калі ён прыехаў на будоўлю, нехта мянушку яму прыдумаў: жырафа, але мянушка не прыстала. Гроднеў.

2. Разм. Перадацца; прычапіцца (пра якое‑н. пачуццё, хваробу і пад.). Занядужаў хлопец, а што за хвароба да яго прыстала — розуму не дабраць. «Беларусь». — Табе што, стаіш, як дуда, на стрэлцы, да цябе і ніякая трасца не прыстане... Лынькоў.

3. Далучыцца, прымкнуць да каго‑н. І неяк так атрымалася, што да Люсі і Гошкі прыстаў у кампанію маленькі плячысты татарын Ахметка і дзяўчынка Валя. Даніленка. — Мы гэта, — сказаў за ім следам Радзівон Бабака, — прыйшлі з ім (глянуў на Стальмаховіча) запытаць у вас, як гэта трэба рабіць, каб да вас прыстаць у гурт, ці гэта заяву трэба пісаць, ці гэта як? Чорны. // Застацца дзе‑н. з якой‑н. мэтай. Маці раіла вайскоўцу: — Прыстаў бы ты, чалавеча, дзе ў вёсцы, перачакаў бы ліхалецце. Асіпенка. Во хіба знайду якую ціхую вёску ды прыстану да якой ўдавы ці салдаткі. Лупсякоў.

4. Разм. Звярнуццца да каго‑н. з неадчэпнай, надакучлівай просьбай, размовай; назойліва прасіць аб чым‑н. Я перш адказваўся, але.. [Васіль Бераг] так прыстаў, што нельга было адгаварыцца, і я мусіў зайсці з ім к Піню. Гартны. [Касперскі:] Дык парайце, як лепей зрабіць. Жонка прыстала — завязі. Гурскі.

5. Спыніцца, прычаліць, падышоўшы да берага, прыстані і пад. Лодка прыстала да берага. Гаспадар яе цвёрда ступіў на жоўты пясок. Алешка. Калі лодка прыстала да апусцелага берага, каля сетак, развешаных на дручках, не пахаджалі ўжо нават і кантралёры-каты. Брыль.

6. Стаміцца, змагчыся. Падбілася і прыстала Клава, пакалола босыя ножкі, пачала адставаць. Шамякін. Зусім прыстаў дзед Астап, падгіналіся [калені] ад доўгай дарогі. Лынькоў. Конь увесь блішчаў — быў мокры ад поту: прыстаў. Пташнікаў.

7. Разм. Спыніцца на некаторы час; прыпыніцца. Міхал падыдзе і прыстане, І лаву жыцейка агляне. Колас. Можа, трапіш ты ў нашы Аколіцы Нарачы, Мястра, — Не мінай хат рыбацкіх, І ля гатаўскіх сосен высокіх Прыстань адпачыць. Танк.

8. (1 і 2 ас. не ўжыв.). Разм. Пакінуць след, адбіцца. Гады быццам да яго не прысталі. □ — Будуць лаяць, і не толькі, мусіць, цябе адну, будуць усім нам кідаць абразы, а хіба гэта прыстане? Галавач.

•••

Прыстаць (прыбіцца) да берага — замацавацца на пэўным месцы на доўгі час, заняць пэўнае месца ў грамадстве.

Прыстаць з нажом да горла — неадчэпна, настойліва дамагацца свайго.

Прыстаць (пайсці) у прымы — стаць прымаком.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)