праздношата́ющийся разг.
1. прил. гуля́шчы;
2. сущ. бадзя́ка, -кі м. и ж., гуля́шчы, -шчага м., гульта́й, -тая́ м.
Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (актуальны правапіс)
зубры́ла, ‑ы, Д ‑у, Т ‑ам, м.; Д ‑е, Т ‑ай, ж.
Разм. Той (тая), хто займаецца зубрэннем. бяссэнсавым завучваннем чаго‑н.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
кра́ля, ‑і, ж.
Разм. Красуня, прыгажуня. «Напэўна гэта і ёсць тая краля, за якою так падаюць усе хатовіцкія кавалеры», — падумаў Лабановіч. Колас.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
пі́галіца, ‑ы, ж.
Разм. Пра маленькага, шчуплага чалавека, пераважна жанчыну. [Пархута:] — Спробу, так сказаць, робім... Гэта, уласна, усё вунь тая пігаліца выдумала. Краўчанка.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
чарто́ўка, ‑і, ДМ ‑тоўцы; Р мн. ‑товак; ж.
Разм. Ужываецца як лаянкавае слова. [Рэня:] — Навошта, каб тая чартоўка [Таіса] спажыла нажытае табою? Марціновіч.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
◎ Пле́тніца ’жанчына, якая любіць хадзіць па сяле’ (калінк., ЛА, 3). Літаральна — ’тая, што пляце абы-што’, магчыма, пад уплывам ’пляткарка’, рус. сплетница ’пляткарка’, гл. клясці, плёткі.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
адстаю́чы, ‑ая, ‑ае.
1. Які не спраўляецца з выкананнем плана, задання і інш.; які мае дрэнныя паказчыкі, адзнакі ў працы, вучобе. Адстаючы калгас. Адстаючы ўчастак. Адстаючыя вучні.
2. у знач. наз. адстаю́чы, ‑ага, м.; адстаю́чая, ‑ай, ж. Той (тая), што не спраўляецца з выкананнем плана, задання і пад.; той (тая), што мае дрэнныя паказчыкі, адзнакі ў працы, вучобе.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
наро́джаны, ‑ая, ‑ае.
1. Дзеепрым. зал. пр. ад нарадзіць.
2. у знач. наз. наро́джаны, ‑ага, м.; наро́джаная, ‑ай, ж. Той (тая), хто нарадзіўся.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
суро́чаны, ‑ая, ‑ае.
1. Дзеепрым. зал. пр. ад сурочыць.
2. у знач. наз. суро́чаны, ‑ага, м.; суро́чаная, ‑ай, ж. Той (тая), каго сурочылі.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
тавары́скасць, ‑і, ж.
Уласцівасць таварыскага. Андрыян і сам не ведае, з якога моманту пачалося пачуццё, дзе тая мяжа паміж таварыскасцю і каханнем. Марціновіч.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)