talent

[ˈtælənt]

n.

1) та́лентm., здо́льнасьці pl.

a talent for music — здо́льнасьці да му́зыкі

2) чалаве́к з та́лентам

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс) 

born

[bɔrn]

1.

adj.

1) наро́джаны

2) прыро́джаны (тале́нт, паэ́т), прыро́дны

a born poet — прыро́джаны паэ́т

2.

v., p.p. of bear

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс) 

skill [skɪl] n. (in/at)

1. майстэ́рства, уме́льства; во́пыт, спрыт; спра́ўнасць;

show great skill at driving уме́ла вадзі́ць машы́ну;

skill in debate уме́нне ве́сці дэба́ты;

skill in lecturing майстэ́рства ле́ктара;

basic skills гало́ўныя ўме́нні (чытанне, пісьмо, падлік)

2. кваліфіка́цыя; та́лент; прафе́сія;

professional skills прафесі́йная кваліфіка́цыя;

language skills маўле́нчыя на́выкі і ўме́нні;

skill formation падрыхто́ўка кваліфікава́ных ка́драў;

creati ve/inventive skill тво́рчы/вынахо́дніцкі та́лент;

skill in speech дар сло́ва

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

прызе́млены, ‑ая, ‑ая.

1. Дзеепрым. зал. пр. ад прызямліць.

2. у знач. прым. Пазбаўлены ўзвышанага, незвычайнага; прыніжаны. Хоць і многа яшчэ ў творы прыземленага бытавізму, але і бытавізм гэты своеасаблівы. Адамовіч. Талент жа маладога паэта быў даволі значны, каб ён не адчуў усёй шкоды прывязанасці да прыземленага быту. Каваленка.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

обнару́живать несов.

1. (делать видимым) пака́зваць;

2. (выказывать) выка́зваць, выяўля́ць, пака́зваць;

обнару́живать тала́нт выяўля́ць та́лент;

3. (находить) знахо́дзіць;

4. (устанавливать) выяўля́ць; см. обнару́жить;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

Скло́ннасць ‘схільнасць, дар, талент’, ‘прыхільнасць’ (Ласт.), сюды ж скланяць ‘схіляць у карысць каго-небудзь ці чаго-небудзь’, скло́нны ‘прыхільны’ (там жа), ст.-бел. склонити ‘схіліць’ (Альтбаўэр), параўн. рус. скло́нность, склоня́ть, скло́нный ‘тс’. Паводле Кохмана (Stosunki, 125–126), насуперак Фасмеру (3, 642: калька франц. inclination ‘схільнасць’), з польск. skłonność — калька з лац. inclinatio ‘тс’, што трапіла ў рускую мову праз старабеларускую, гл. таксама Віткоўскі, Słownik, 173. У сучаснай літаратурнай мове калькуюцца ўтварэннямі з коранем ‑хіл‑, што не выключае захавання народных форм ад кланіць (гл.).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

шматгра́нны, ‑ая, ‑ае.

1. Які мае шмат, многа граней. Шматгранны камень. Шматгранная калона.

2. перан. Які ахоплівае розныя бакі чаго‑н.; рознабаковы. Камуністычная партыя Беларусі лічыць сваю дзейнасць састаўной часткай шматграннай дзейнасці КПСС. «Маладосць». Талент Максіма Багдановіча быў шматгранны і ўсебаковы. Клімковіч. Уплыў рабочых калектываў на жыццё школы шматгранны і вельмі карысны. «Звязда».

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

дарова́ние ср.

1. дарава́нне, -ння ср.;

2. (способность) здо́льнасць, -ці ж., та́лент, -ту м., дар, род. да́ру м.;

ко́нкурс молоды́х дарова́ний ко́нкурс малады́х та́лентаў;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

самаахвя́рны, ‑ая, ‑ае.

1. Гатовы ахвяраваць сабой дзеля агульнай справы, дзеля шчасця іншых. Сымоніха здольна на вялікую самаахвярную прывязанасць, на чалавеча клопаты. Каваленка. Яркую праяву самай вернай адданасці качкі сваім дзецям давялося мне наглядаць на Свіслачы. В. Вольскі.

2. Поўны самаахвяравання, гераічны (пра дзеянні чалавека). Самаахвярны подзвіг. □ Талент.. гэта ёсць вынік цэлага жыцця з я штодзённай самаахвярнай працай. Лужанін.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

узнёслы, ‑ая, ‑ае.

1. Прыўзняты, урачысты. Узнёслы настрой. Узнёслая прамова. □ [Кудрынскі] меў талент прамоўцы, і нашы адказы больш падабаліся яму, калі былі трохі ўзнёслыя. Лужанін. — Таварышы! Дарагія землякі! — Голас Марыі пявучы, узнёслы. Гроднеў.

2. Поўны вялікага значэння, глыбокага зместу, высакародных пачуццяў. Узнёслыя ідэалы. Узнёслыя мары. □ Кранулі не раз мяне тэмы ўзнёслыя Пра нашыя справы, пра нашых людзей. Панчанка.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)