расканапа́ціцца, ‑ціцца; зак.
Страціць матэрыял, якім былі заканапачаны шчыліны, адтуліны. Прабоіна расканапацілася.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
адурэ́ць, -э́ю, -э́еш, -э́е; зак.
1. Страціць здольнасць усведамляць што-н.
А. ад ператамлення.
2. Прыйсці ў адурэлы стан ад розных пахаў.
Адурэла галава ад чаромхі.
|| незак. дурэ́ць, -э́ю, -э́еш, -э́е.
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)
абамле́ць, -е́ю, -е́еш, -е́е; зак.
1. Страціць прытомнасць.
А. ад голаду.
2. Анямець, збянтэжыцца ад нечаканага страху, здзіўлення і пад.
А. ад страху.
3. Здранцвець, знямець (пра часткі цела).
Абамлелі ногі.
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)
раздво́іцца, 1 і 2 ас. не ўжыв., -дво́іцца; зак.
1. Раздзяліцца надвае.
Сцежка раздвоілася.
2. перан. Страціць цэльнасць, унутранае адзінства, стаць супярэчлівым.
Думкі раздвоіліся.
|| незак. раздво́йвацца, -аецца.
|| наз. раздвае́нне, -я, н.
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)
зжу́хнуць, ‑не; зак.
Страціць яркасць, пацямнець, стаць жухлым (пра колеры, фарбы). // Страціць свежасць, пасохнуць (пра лісце, траву). Травы няма: тая, што сям-там узрасла — ..зжухла і зжоўкла. Яно і не дзіва — лета было сухое. Сачанка.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
стра́чаны
1. поте́рянный, утра́ченный; уро́ненный;
2. потра́ченный, истра́ченный; израсхо́дованный;
3. обл. вы́травленный;
1-3 см. стра́ціць
Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)
отча́яться сов.
1. стра́ціць надзе́ю, адча́яцца;
2. (решиться) разг. адча́яцца, адва́жыцца, асме́ліцца.
Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)
проме́длить сов. прамару́дзіць; (напрасно потерять время) стра́ціць (змарнава́ць) час; (упустить время) спазні́цца.
Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)
Страце́нне ‘смяротная кара’, ‘адсячэнне (галавы)’ (Нас., Гарэц.), страцэ́ня, страцэнё ‘знішчэнне’ (Сл. ПЗБ), страце́не ‘страта’ (Нар. Гом.), стра́ціць ‘загубіць, знішчыць, пазбавіць жыцця’ (Нас., ТСБМ, Нар. Гом., Сержп. Прымхі, Сл. ПЗБ, Некр. і Байк.). У спецыфічным значэнні ‘пазбаўленне жыцця’, хутчэй за ўсё, з польск. stracenie ‘пакаранне смерцю’, stracić ‘пакараць смерцю’, што развілося на падставе значэння ‘згубіць, загубіць’, тыповага для стра́ціць, што да тра́ціць (гл.), параўн. страта ‘згуба’.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
дыскваліфікава́цца, ‑куюся, ‑куешся, ‑куецца; зак. і незак.
Кніжн.
1. Страціць (страчваць) сваю кваліфікацыю.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)