мультыпле́ты

(лац. multipletus = складаны, шматкратны)

група спектральных ліній, якія размешчаны блізка адна ад другой.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)

цыклатро́н

(ад цыкла- + -трон)

спецыяльны складаны прыбор для павелічэння энергіі руху зараджаных ядзерных часціц.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)

Byzantine [b(a)ɪˈzæntaɪn] adj.

1. візанты́йскі;

Byzantine style візанты́йскі стыль

2. fml заблы́таны, склада́ны;

an organization of byzantine complexity арганіза́цыя візанты́йскай склада́насці (па сваёй структуры)

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

tricky [ˈtrɪki] adj.

1. склада́ны, мудраге́лісты, заблы́таны (пра сітуацыю);

It’s a tricky question. Гэта складанае пытанне.

2. хі́тры, спры́тны (пра людзей і іх учынкі)

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

zawiły

zawił|y

складаны; заблытаны; няясны;

~a sprawa — складаная справа

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)

złożony

złożon|y

складаны;

zdanie ~e грам. складаны сказ;

liczby ~е мат. складаныя лікі;

~е zagadnienie — складанае пытанне;

~y chorobą — прыкаваны да ложка

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)

folding

[ˈfɔʊldɪŋ]

adj.

склада́ны, пахо́дны; ство́ркавы

a folding chair — раскладно́е крэ́сла

folding doors — ство́ркавыя дзьве́ры

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс) 

Заво́зна ’многа’. Рус. дыял. заво́зно ’тс’, укр. заві́зно ’многа; цяжка’, польск. zawoźno ’многа (асабліва ў млыне)’. Шлях утварэння даволі складаны: завозна < завозны < завоз < завезці < везці (гл.), прычым адбываліся і пэўныя семантычныя змены.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

◎ Легкабы́т ’гультай’ (добр., Мат. Гом.). Складаны назоўнік, утвораны ад прыслоўя лёгка і асновы дзеяслова быць (> бь/г-). Параўн. аналагічна бел. легкадум, ветрагон, рус. перм. легкостай, а таксама блізкае краснадар. легкобытник ’гультай, дармаед’.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

АНАСТЫГМА́Т

(ад ан... + астыгматызм),

складаны аб’ектыў, які практычна пазбаўлены ўсіх аберацый (гл. Аберацыі аптычных сістэм). Пры вял. святласіле выразны відарыс па ўсім полі. Складаецца са спец. падабраных лінзаў. Выкарыстоўваецца ў тэхн. і маст. фатаграфіі і кінематаграфіі.

т. 1, с. 340

Беларуская Энцыклапедыя (1996—2004, правапіс да 2008 г., часткова)