ава́цыя, ‑і, ж.

Калектыўнае выказванне працяглымі воплескамі, радаснымі воклічамі (звычайна на тэатральных пастаноўках, мітынгах) адабрэння чаго‑н., захаплення чым‑н. Гучнай авацыяй і крыкам «ура» пакрылася прамова камандзіра. Каваль. Грыміць авацыя у зале — Нібы прыбой магутны б’е. Гілевіч.

[Лац. ovatio — радасць, весялосць.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

прывіта́льны, ‑ая, ‑ае.

Які мае адносіны да прывітання, звязаны з прывітаннем. // Які з’яўляецца прывітаннем, змяшчае ў сабе прывітанне. Прывітальная прамова. Прывітальны адрас. Прывітальная тэлеграма. □ [Алеся] ловіць мой позірк і прывітальны жэст рукі і з непаўторным хараством ківае галавой — вітаецца. Брыль.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

програ́ммный прагра́мны;

програ́ммная му́зыка прагра́мная му́зыка;

програ́ммные вопро́сы прагра́мныя пыта́нні;

програ́ммная речь прагра́мная прамо́ва;

програ́ммное управле́ние техн. прагра́мнае кірава́нне.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (актуальны правапіс)

spirited

[ˈspɪrɪtɪd]

adj.

1) ажы́ўлены, ціка́вы, жывы́

2) натхнёны

spirited speech — натхнёная прамо́ва

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс)

fiery [ˈfaɪəri] adj.

1. во́гненны, агнявы́

2. палымя́ны, па́лкі;

a fiery speech палымя́ная прамо́ва

3. запа́льчывы;

a fiery temper запа́льчывы, гара́чы хара́ктар

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

orędzie

н. заклік; зварот; пасланне; урачыстая прамова;

wystosować orędzie — звярнуцца з пасланнем

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)

Gedénkrede

f -, -n (auf A) прамо́ва, прысве́чаная па́мяці каго́-н.

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.)

Gégenrede

f -, -n

1) прамо́ва ў адка́з

2) пярэ́чанне, рэ́пліка

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.)

eulogy

[ˈju:lədʒi]

n., pl. -gies

хвале́бная прамо́ва, усхвале́ньне n. (асабл. нябо́жчыка), панэгі́рык -у m.

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс)

Замо́ва ’заклінанне’. Укр. замо́ва ’тс’, польск. уст. zamowa ’закляцце’, н.-луж. zamołwa ’прабачэнне, абаронная прамова’, чэш. уст. zámluva ’заказ, клятва’. Параўн. рус. паўн.-дзвін. замо́вка ’заступніцтва словам’, пецярб. замовле́ние ’замова’. Бязафіксны назоўнік ад дзеяслова *замовити > замовіць ’выклікаць мовай чароўную дзею’, утворанага ад кораня, прадстаўленага ў мова (гл.).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)