пакаўны́, ‑ая, ‑ое.

Тое, што і пакоўны. Недалёка ад Барак у чыстым полі адзінока стаялі пакаўное панскае гумно і старая хата. С. Александровіч.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

сырадэ́ля, ‑і, ж.

Аднагадовая кармавая расліна сямейства бабовых. Бацька век зжыў на гаспадарцы, а ён — вучыць: сырадэлю сей, буракі на полі садзі. Крапіва.

[Ісп. serradella.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

поліартры́т

(ад полі- + артрыт)

адначасовае або паслядоўнае захворванне многіх суставаў.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)

поліглабулі́я

(ад полі- + лац. globulus = шарык)

тое, што і поліцытэмія.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)

поліпепты́ды

(ад полі- + пептыды)

палімеры, якія складаюцца з рэшткаў амінакіслот.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)

полісеманты́чны

(ад полі- + семантычны)

лінгв. які мае некалькі значэнняў, мнагазначны.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)

ро́ўна.

1. у знач. вык. Пра адсутнасць няроўнасцей, упадзін, узгоркаў.

Р., як на стале.

Зімой у полі р. і бела.

2. ро́ўна з, прыназ. з Т. На адной лініі (вышыні, глыбіні і пад.) з кім-, чым-н., на адным узроўні з кім-, чым-н.

Нагрузіць мяхоў на калёсы роўна з канём.

3. часц. Дакладна, якраз.

Р. поўдзень.

Р. праз паўгадзіны.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

◎ Плёса 1 пустое, голае месца’ (Жд. 1), ’абсевак’ (стаўб., ЛА, 2), плёса ’агрэх на засеяным полі’ (ганц., Сл. ПЗБ). Ад плеш, плех (гл.) пры ад’ідэацыі плёсі ’адкрытае месца ў полі, у лузе’.

◎ Плёса 2 (плёса) ’разнавіднасць асакі’ (баран., Сл. ПЗБ). Хутчэй за ўсё — літуанізм, параўн. літ. plūšos ’рагоз’, pliuse ’трыснёг’.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

Майдом ’агароджанае месца для скаціны ля хаты ці ў полі, пастаўнік’ (Зн.). Да майда́н 1 (гл.).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

◎ Мяжні́к ’мяжа’ (чачэр., Жыв. сл.; бых., Мат. Маг.), мяжніца ’сцяжынка ў полі’ (Касп.). Да мяжи (гл.).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)